Ακρόπολη: το παγκόσμιο μνημείο αντιμέτωπο με το «μπόι» της αυθαιρεσίας

Από τον Βασίλη Σγούτα*

Γιατί η Πολιτεία δεν βρίσκει τρόπο να αποτρέψει τους πρόδηλα προσβλητικούς, για την ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης κτιριακούς όγκους, που ακροβατούν πέρα από τα όρια των νόμων; Γιατί ακόμα δεν κατεδαφίζονται οι πάνω όροφοι; Γιατί αδρανεί η Πολιτεία γι’ αυτήν την κραυγαλέα υπέρβαση ύψους στη σκιά της Ακρόπολης;

Προσβολή στο κορυφαίο μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς

Στη σκιά της Ακρόπολης

Όταν η Πολιτεία, με τους ισχύοντες νόμους και διατάξεις που έχει στη διάθεση της, και με τους μηχανισμούς που ελέγχει, δεν βρίσκει τρόπο να αποτρέψει τον πρόδηλα προσβλητικό, για την ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης, δεκαόροφο κτιριακό όγκο της οδού Φαλήρου, τι να πεις; Ένα είναι σίγουρο. Το κτίριο αυτό έπρεπε να έχει χαμηλότερο ύψος. Ποιος φταίει που έγινε δεκαώροφο; Πάντως όχι η Ακρόπολη, ούτε η Αθήνα.

Ισοϋψή κτίρια στην Οδό Φαλήρου. Ποιος κοροϊδεύει ποιόν;

Για τα κτίρια που ακροβατούν πέρα από τα όρια του νόμου, είναι δυνατόν η νομοθεσία να είναι τόσο ανήμπορη να επιβάλλει το προφανές, δηλαδή την κατεδάφιση των επιπλέον ορόφων; Και, αντ’ αυτής, να επιτρέπει την παραπέρα ανύψωση, με το εφεύρημα του πράσινου δώματος, που μόνο πράσινο δεν είναι. Ως πότε θα ξοδεύεται χρόνος και χρήμα, ακόμα και μαχόμενων πολιτών, όταν η ίδια η Πολιτεία έχει χρέος να επεμβαίνει ακαριαία και αποφασιστικά. Με την πρώτη εμφάνιση αμφιβολίας για την νομιμότητα κτιρίου, ή στοιχείων του, ιδιαίτερα όταν αυτό βρίσκεται στη σκιά της Ακρόπολης, θα έπρεπε να χτυπήσει κόκκινο στις αρμόδιες κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες. Και να μην φτάνουμε να λέμε « Ο τολμών νικά», όπως αναγράφεται στο σήμα των καταδρομέων μας. Δυστυχώς είναι τόσο συχνά αληθινό.

Πέργκολες…. ελαφράς κατασκευής πάνω από τον δέκατο όροφο.

Είναι δυνατόν να έχουμε πάρει τόσο λάθος δρόμο; Να χρειάζεται να παρεμβαίνει ακόμα και το ΣτΕ, όταν σε άλλα κράτη αυτά τα θέματα είναι λυμένα. Όπως στη Γαλλία, όπου ανεξάρτητοι αρχιτέκτονες, οι αποκαλούμενοι «Αρχιτέκτονες της Γαλλίας», γνωματεύουν προκαταβολικά, για κάθε προς ανέγερση νέο κτίριο σε ακτίνα 500μ. από το μνημείο της δικαιοδοσίας τους, εξετάζοντας τα δύο μαζί στη βάση της «ταυτόχρονης θέασης». Μόνο αφού δώσουν την συγκατάθεση τους μπορεί να αρχίσει η διαδικασία εξέτασης του φακέλου για την άδεια.

Με περίπλοκες νομοθεσίες όπου πολλές φορές αισθάνεσαι ότι το παράθυρο συνυπάρχει με τον νόμο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί τόσο συχνά καταλήγουμε σε χρονοβόρες διαδικασίες και καταστροφικά, για την πόλη και για το περιβάλλον, αδιέξοδα.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design