Του Μανώλη Μπαλτά*
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο ΕΒΕΑ, με ουσιαστικές παρεμβάσεις από οξυδερκείς ομιλητές και υπό τον συντονισμό έμπειρων δημοσιογράφων. Όλοι οι συμμετέχοντες, ικανοί και έμπειροι, αντάλλαξαν απόψεις για το “τις πταίει” και πώς θα φτιάξουμε αυτό το “έρμο” κράτος τόσο στα ψηλά… στα στρατηγικά… τα εθνικά σχέδια κ.ά. όσο και στο πεδίο της “βιωμένης πραγματικότητας”, όπως εύστοχα παρατήρησε εις εκ των συντονιστών, για να συμφωνήσουν όλοι, στο πάνελ, πως εκεί είναι το ζουμί.
Αυτή η αναφορά, με κέντρισε να υποβάλλω δύο σκέψεις/ερωτήσεις προς κάθε αρμόδιο και ενδιαφερόμενο για να απαντηθούν… από όποιον μπορεί ή επιβάλλεται να το πράξει.
Γεγονός-Σκέψη 1η:
Προ ετών, το 2013, στην εταιρεία που εργάζομαι, σχεδιάσαμε, μελετήσαμε και επιδιώξαμε την ανάπτυξη ενός ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ, για τη μεταποίηση, την εφοδιαστική και τον τριτογενή τομέα, στη Μεγαλόπολη. Επελέγη ένα μικρό οικόπεδο 380 στρ. περίπου, εντός της μείζονος έκτασης (εκατομμύρια στρέμματα) του ορυχείου το οποίο είχε απαλλοτριωθεί προ δεκαετιών από το ελληνικό δημόσιο, για εξορύξεις λιγνίτη και τυχαία είχε μείνει ανέπαφο (άσκαφτο). Ήταν απόφαση του Δήμου και του τοπικού Επιμελητηρίου για να δημιουργηθούν εναλλακτικές πηγές και ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης, αντίδοτο στη μονοκαλλιέργεια της ΔΕΗ, ενόψει της μετά λιγνιτικής εποχής που έμελλε να ΄ρθεί, όπως και ήρθε, όλως προσφάτως.
Όμως η προσπάθειά μας σκόνταψε, εκτός των άλλων, και σε μια απίστευτη αλλά αληθινή διοικητική αξιολόγηση της έκτασης από βασικές δομές του φιλικού στις επενδύσεις κράτους. Όταν ζητήσαμε τις αναγκαίες προεγκρίσεις χαρακτηρισμού για το μικρό τμήμα του ορυχείου που τυχαία δεν είχε σκαφτεί για εξόρυξη, η δασική υπηρεσία αφαίρεσε 120 στρ. δασικής(!) έκτασης και στη συνέχεια η αρμόδια γεωργική υπηρεσία αποτελείωσε την προσπάθεια χαρακτηρίζοντας την έκταση “γη υψηλής παραγωγικότητας”. Τρία σε ένα! Και ορυχείο από απαλλοτρίωση που τυχαία έμεινε ανέπαφο και δασικό και γη υψηλής παραγωγικότητας!!!
Τούτων δοθέντων, η ανάπτυξη- υλοποίηση του Επιχειρηματικού Πάρκου, που επρόκειτο να αποτελέσει εναλλακτική πηγή οικονομικής ανάπτυξης για την περιοχή της Μεγαλόπολης και θα επέτρεπε την εγκατάσταση επιχειρήσεων με οργανωμένη δόμηση σε συνθήκες εντός σχεδίου, απετράπη την τελευταία στιγμή. Θεωρήθηκε σοβαρή και ανεπίτρεπτη περιβαλλοντική παράβαση-αλλοίωση στο μικρό τμήμα του ορυχείου που είχε το σπάνιο προνόμιο να είναι εν μέρει δάσος και εν μέρει γη υψηλής παραγωγικότητας.
Έπειτα ήρθε η κρίση και αποτελείωσε την προσπάθεια. Τότε. Γιατί τώρα το θέμα ξαναμπαίνει στην προτεραιότητα των τοπικών αρχών με σαφή πρόθεση αναβίωσης της προσπάθειας. Χάσαμε βέβαια 7 πολύτιμα χρόνια…
Γεγονός-Σκέψη 2η:
Το 2015, μετά από μεγάλες προσπάθειες, αδειοδοτήθηκε ένα άλλο Επιχειρηματικό Πάρκο σε άλλη περιοχή της επικράτειας. Στην περιοχή αυτή το νερό του Δήμου είναι ακριβό και δημιουργεί μεγάλα κόστη λειτουργίας στις επιχειρήσεις. Έτσι, ο επενδυτής αποφάσισε να επενδύσει πολλά χρήματα στην ανακύκλωση για να παράγει καθαρό νερό από τα απόβλητα της μονάδας βιολογικού καθαρισμού. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό το καθαρό νερό, μέσω αγωγού θα αποθηκευόταν σε μια δεξαμενή, δίπλα σε μια παλιά δεξαμενή του Δήμου, σ’ ένα λόφο εκτός του Πάρκου και σε απόσταση 1.500μ περίπου. Από κει θα αναχωρούσε διπλό δίκτυο ύδρευσης για να φτάσει στο Πάρκο, χωριστά πόσιμο νερό, καθώς και νερό προοριζόμενο για άρδευση και βιομηχανική χρήση αποκλειστικά. Οι αγωγοί επρόκειτο να κατασκευαστούν σε έναν αγροτικό χωματόδρομο, παράλληλα με υπάρχοντα παλιό δημοτικό αγωγό.
Έτσι εγκρίθηκε το έργο και ξεκίνησε η κατασκευή του. Τι την ήθελε τέτοια περιβαλλοντική πολυτέλεια ο επενδυτής; Πέρασε το δασαρχείο στη φάση της κατασκευής και σταμάτησε το έργο. Ο λόγος; Δεν είχε γνωμοδοτήσει για τον τυχόν δασικό χαρακτήρα του αγροτικού δρόμου, γεγονός που καθιστούσε παράνομο το παλιό δημοτικό δίκτυο και άντε να ξεμπλέξεις! Περαιτέρω, δεν επέτρεπε τη διέλευση των αγωγών του Πάρκου από τον χωματόδρομο. Και έτσι πέρασαν κάνα δυο χρόνια που ψάχναμε το δασικό χωματόδρομο με τον παράνομο δημοτικό αγωγό ύδρευσης. Για να βρεθούμε σε μια πιο δυσάρεστη έκπληξη που κανείς δεν περίμενε.
Σ’ ένα μήκος χωματόδρομου 2,5χλμ, περίπου τα 2,3χλμ, ευτυχώς βγήκαν δασικά !!! Έτσι πήραμε ειδική έγκριση να σκάψουμε τη δασική έκταση του χωματόδρομου για να περάσουμε τους αγωγούς. Το κακό όμως μας περίμενε αλλού. Τα 200μ του χωματόδρομου χαρακτηρίστηκαν αγροτική έκταση. Κάναμε τον κόσμο άνω κάτω για να βρούμε ποιος είναι αρμόδιος στη χώρα για τις αγροτικές οδούς. Προκειμένου να ζητήσουμε την έγκρισή του, με τη μορφή της δουλειας όπως ο νόμος επιβάλει, για να περάσουμε τους αγωγούς από τον αγροτικό χωματόδρομο. Ο αρμόδιος δεν βρέθηκε. Όλοι οι πιθανοί αρμόδιοι όπως Δήμος, Περιφέρεια, Υπ. Περιβάλλοντος, Υπ. Γεωργίας δήλωσαν αναρμόδιοι.
Μετά απ’ αυτό, το έργο ΔΕΝ εγκρίθηκε ως έργο εξωτερικής υποδομής του Πάρκου. Και επί του παρόντος δεν θα κατασκευαστεί “προς δόξαν” της ανακύκλωσης και της κυκλικής οικονομίας.
Αυτά είναι δυο μικρά γεγονότα από τη βιωμένη πραγματικότητα αυτού του σύγχρονου αναπτυξιακού και φιλικού προς τις επενδύσεις κράτους. Και θα μπορούσα να παραθέσω και γω και άλλοι άλλα “χίλια” γεγονότα που αποδεικνύουν την ανάγκη του ριζικού, εκ θεμελίων, εκσυγχρονισμού του. Για να προσγειωθούν οι υψηλότεχνες αναλύσεις για τις στρατηγικές και τα εθνικά σχέδια, ομαλά στην καθημερινότητα που μας στενοχωρεί και μας απογοητεύει. Αν δεν μας συνθλίβει πολλές φορές.
* Ο κ. Μανώλης Μπαλτάς είναι Διευθύνων Σύμβουλος Redeplan Consultants, Τεχνικός Σύμβουλος ΚΕΕ
Πηγή: capital.gr
