Αττική Οδός: τι ισχύει για τις δικαστικές αποζημιώσεις των οδηγών

Υπεύθυνες απαντήσεις για τις νομικές ενέργειες και τις δικαστικές διαδικασίες που θα ακολουθηθούν, τα πραγματικά δεδομένα που θα ληφθούν υπόψη για την εκδίκαση του ύψους αποζημιώσεων και τους χρόνους μέχρι την έκδοση αμετάκλητων αποφάσεων, δίνει ο γνωστός δικηγόρος Αθηνών Πάνος Μπιτσαξής, για τους χιλιάδες οδηγούς που εγκλωβίστηκαν από τα χιόνια στην Αττική Οδό.

Αναφορικά με τις ευθύνες του Δημοσίου και της Αττικής Οδού, την άμεση αποζημίωση των 2000 ευρώ, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και την προοπτική μαζικών δικαστικών διεκδικήσεων από τους πολίτες που υπέστησαν την μαρτυρική ταλαιπωρία στον περιμετρικό άξονα της Αττικής, σε κείμενο με τίτλο: «το «διχίλιαρο» και οι ευθύνες για την Αττική οδό», ο κ Μπιτσαξής αναλυτικά σημειώνει τα ακόλουθα:

Tο «διχίλιαρο» και οι ευθύνες για την Αττική οδό

Δύο αγωγές και δύο δίκες, πρέπει να γίνουν για αποζημίωση των οδηγών που εγκλωβίστηκαν στην Αττική Οδό, επισημαίνει ο δικηγόρος  κος Μπιτσαξής

• Κατά παρέκκλιση των όσων συνηθίζω, σήμερα θα σας μιλήσω νομικά. Γιατί κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται ξεκάθαρα όταν το Κράτος αποτυγχάνει η ενεργεί «ανεπιτυχώς» για να κάνω χρήση της πρωθυπουργικής έκφρασης.
• Την ευθύνη να σταματήσει η κυκλοφορία στην Αττική Οδό για λόγους ασφαλείας την έχει το Κράτος και όχι η Αττική Οδός. Συγκεκριμένα η πολιτική προστασία το αποφασίζει και η Αστυνομία ενεργεί. Άρα κατ αρχήν όποιος έχει ταλαιπωρηθεί έχει αξίωση κατά του Δημοσίου. Η Αττική οδός είναι συνυπαίτια αν καίτοι γνώριζε η μπορούσε να προβλέψει τα όσα συνέβησαν δεν ειδοποίησε για την αδυναμία της να λειτουργήσει το δρόμο. Σε αυτή τη περίπτωση η ευθύνη της είναι εις ολόκληρον. Όπως είπε θυμωμένα αλλά εύστοχα ο Μπάμπης Χαραλαμπέας η Αττική οδός δεν είναι εκτός ελληνικής επικράτειας. Το ποιο Δικαστήριο είναι αρμόδιο εμπίπτει στο διαδικαστικό χάος της νομοθεσίας. Για το Δημόσιο τα διοικητικά δικαστήρια και για την Αττική οδό τα πολιτικά. Πρέπει να κανείς δυο αγωγές και δυο δίκες. Η δικονομική αυτή τρέλα υφίσταται έχει παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις.
• Η Αττική οδός έχει αστική ευθύνη έναντι του Δημοσίου αν αθέτησε τη σύμβαση παραχώρησης. Ευθεία η παράλληλη με τη συνευθύνη της προς τους πολίτες.
• Αν κάποιος είτε δημόσιος λειτουργός είτε προστηθείς της Αττικής οδού εξέθεσε σε κίνδυνο πολίτη η εξ αιτίας του προέκυψε θάνατος η σωματική βλάβη τίθεται θέμα και ποινικής ευθύνης.
• Το μέτρο της αποζημίωσης κρίνεται ελεύθερα από τα Δικαστήρια ανάλογα με τη βλάβη και τις περιστάσεις. Σίγουρα θα είναι μεγαλύτερο από 2000 ευρώ. Η συν υπαιτιότητα του πολίτη θα διερευνηθεί λόγω της ισχυρής σύστασης για αποφυγή της μετακίνησης. Αν κάποιος έπρεπε να μετακινηθεί για λόγους ανάγκης η πήγαινε η γύρναγε από την εργασία του δεν έχει εξ ορισμού καμία απολύτως συνυπαιτιότητα. Αν αποφάσισε μέσα στο χαμό να πάει ρομαντική βόλτα η να πάει σε ταβέρνα η κοινωνική επίσκεψη υφίσταται σαφώς συνυπαιτιότητα. Το ποσοστό της θα κριθεί κατά περίπτωση από τα Δικαστήρια.
• Αγωγές με το παραπάνω περιεχόμενο στη καλύτερη περίπτωση κρίνονται σε 3 χρόνια πρωτοδίκως και αλλά 3 έως 5 αμετακλήτως. Οι νομικές υπηρεσίες του Δημοσίου έχουν πάγια εντολή να εξαντλούν κάθε πιθανό ένδικο μέσο και η τελική πληρωμή υπόκειται σε μια πρόσθετη απέραντη γραφειοκρατία.
• Αυτή είναι νομικά η πραγματικότητα για να τελειώνουμε με την κουβέντα. Το οποίο διχιλιαρο εισπραχθεί πρέπει να εισπραχθεί «με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος» αν κάποιος αισθάνεται ότι το πόσο αυτό είναι μικρό και επιθυμεί να μπει στο κόστος και τη περιπέτεια πολλών δικών σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό.

Πάνος Μπιτσαξής