Διάσκεψη Μεσογείου: νέες επενδύσεις σε πράσινες υποδομές και βιοποικιλότητα

Του Αργύρη Δεμερτζή/

Συμμετοχή των χωρών της Μεσογείου, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, για  την ανάδειξη συγκεκριμένων διακρατικών projects, που αφορούν σε νέες επενδύσεις για πράσινες υποδομές και προστασία της βιοποικιλότητας, συζητείται στο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Διατήρησης Φύσης (International Union for Conservation of Nature- IUCN), με θέμα «Μεσόγειος, μία υποδειγματική θάλασσα έως το 2030», με τη συμμετοχή οκτώ χωρών.

Παράλληλα Οικονομολόγοι, διεθνείς θεσμοί και μη κυβερνητικές οργανώσεις, που συμμετέχουν στις εργασίες του συνεδρίου υπερασπίζονται την ιδέα αποτίμησης της οικονομικής αξίας των υπηρεσιών που η φύση προσφέρει, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι το εγχείρημα είναι πολύπλοκο και δημιουργεί αντίλογο.

Μητσοτάκης- Μακρόν

Από την Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2021  και μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου, διεξάγεται στην Μασσαλία η διάσκεψη της Διεθνούς Ένωσης για την Διατήρηση της Φύσης.  Στην εναρκτήρια συνάντηση του συνεδρίου μετέχει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατόπιν επίσημης πρόσκλησης του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν.

Οι προκλήσεις, που αφορούν τη βιοποικιλότητα, με έμφαση στα δάση, στις θάλασσες και στους ωκεανούς συζητήθηκαν κατά την διάρκεια του γεύματος την Παρασκευή,  που παρακάθισε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης και το οποίο παρέθεσε ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Εμανουέλ Μακρόν στη Μασσαλία, προς τιμήν των υψηλών συμμετεχόντων στο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Διατήρησης Φύσης

Στο γεύμα συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σάρλ Μισέλ, ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φρανς Τίμερμανς, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ και η γενική διευθύντρια της UNESCO, Οντρεΐ Αζουλέ, ηγέτες από τις συμμετέχουσες χώρες και ο ηθοποιός και αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της περιβαλλοντικής οργάνωσης Conservation International, Χάρισον Φορντ.

Οκτώ είναι οι χώρες που μετέχουν στην πρωτοβουλία: Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Αίγυπτος, Τυνησία, Αλγερία. Επίσης πέντε είναι οι συμμετέχοντες Οργανισμοί: Σύμβαση της Βαρκελώνης / UNEP-MAP, Ένωση για τη Μεσόγειο (UfM), Conference of Peripheral Maritime Regions (CPMR), General Fisheries Commission for the Mediterranean (GFCM) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω της Γενικής Διεύθυνσης Θαλασσίων Θεμάτων και Αλιείας (Directorate-General for Maritime Affairs and Fisheries).

Σχέδιο Δράσης

Οι διακρατικές συμφωνίες για την ανάληψη κοινής περιβαλλοντικής δράσης στη Μεσόγειο, που αφορούν σε νέες δράσεις και επενδύσεις σε πράσινες υποδομές και στη προστασία του περιβάλλοντος της Μεσογείου, αναπτύσσονται σε συγκεκριμένο Σχέδιο Δράσης, το οποίο περιλαμβάνει τέσσερεις θεματικούς άξονες σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο για:

(1) την προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας

(2) την προώθηση της βιώσιμης αλιείας και την παύση της υπεραλίευσης,

(3) την αντιμετώπιση της θαλάσσιας ρύπανσης και ιδιαίτερα των πλαστικών απορριμμάτων,

(4) την προώθηση βιώσιμων πρακτικών θαλάσσιων μεταφορών που προστατεύουν το περιβάλλον και συμβάλλον στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Οικονομική αποτίμηση των φυσικών πόρων

Στο πλαίσιο του συνεδρίου της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης σχετικά με την οικονομική αποτίμηση των φυσικών πόρων αναπτύσσονται προτάσεις και προβληματισμοί.

– «Έχουμε αυξήσει την οικονομική ανάπτυξη εις βάρος της φύσης», υπενθυμίζει η Ναταλί Ζιρουάρ, υπεύθυνη της διεύθυνσης Περιβάλλοντος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Εντατική γεωργία, υπεραλίευση, βιομηχανία, κυνήγι, ρύπανση και κλιματική αλλαγή διαταράσσουν τα οικοσυστήματα.

Οι υπερασπιστές της φύσης και οικονομολόγοι ζητούν να αποτιμηθεί η αξία των υπηρεσιών που παρέχουν τα οικοσυστήματα -πόσιμο νερό, καλής ποιότητας αέρας, η επικονίαση, η απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα από τα δάση και τους ωκεανούς, η γενετική ποικιλομορφία- με εκκίνηση από την αρχή ότι οι δωρεάν πόροι που θεωρούνται ανανεώσιμοι στο διηνεκές δεν προστατεύονται.

-«Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών, έχουμε διαπιστώσει ότι υπάρχει αναγνώριση της ιδέας της αποτίμησης της φύσης. Οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο της αδράνειας», λέει ο Γκάβιν Εντουαρντς, συντονιστής του Παγκόσμιου Ταμείου για την Φύση (WWF International).

Αλλά πώς να ορισθεί η αξία αυτού του «φυσικού κεφαλαίου»; Αυτή είναι η δουλειά της Μέρι Ρουκελσχάους, γενικής διευθύντριας του Natural Capital Project, του Πανεπιστημίου του Stanford.

«Υπάρχει μία σημαντική διάκριση ανάμεσα στην τιμή και την αξία: η τιμή προϋποθέτει ένα οικονομικό, νομισματικό μέτρο που προσδίδουμε στην φύση. Αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, ο προσδιορισμός είναι πολύ δύσκολος και επίσης ανεπαρκής», εξηγεί.

Παρουσιάζει ως παράδειγμα την δουλειά που έχει γίνει στο Μπελίζ με στόχο την οικονομική ανάπτυξη με παράλληλη προστασία του οικοσυστήματος των μαγκρόβιων. Είναι δυνατός ο καθορισμός της «νομισματικής αξίας των ζημιών που αποφεύγονται με την προστασία των ακτών από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και από τους κυκλώνες», αλλά αυτή η αξία μπορεί επίσης να μεταφρασθεί σε θέσεις απασχόλησης στον τουρισμό και την αλιεία, εξηγεί η γενική διευθύντρια του Natural Capital Project. Ωστόσο, η εξάρτηση μίας τοπικής κοινότητας από το οικοσύστημα των μαγκρόβιων είναι «ανεκτίμητη», τονίζει.

Πώς να υπάρξει συμφωνία των διαφόρων παραγόντων για την αποτίμηση της αξίας που προκύπτει από την προστασία ενός συγκεκριμένου φυσικού περιβάλλοντος; Η προσέγγιση που προτείνει το Natural Capital Project είναι η χαρτογράφηση της δεδομένης ζώνης για να προσδιορισθεί πού μπορούν να ασκηθούν οι διάφορες δραστηριότητες. «Συχνά, δεν χρειάζεται να γίνουν και τόσοι συμβιβασμοί», λέει η επικεφαλής του Προγράμματος του Πανεπιστημίου του Stanford.

Εθνικές στρατηγικές

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, οι διεθνείς θεσμοί ασχολούνται και αυτοί με το θέμα. Το 2020, το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ αποτιμούσε σε 44.000 δισεκατομμύρια δολάρια τις οικονομικές δραστηριότητες που εξαρτώνται από την φύση, δηλαδή περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ο ΟΟΣΑ, μαζί με άλλους οργανισμούς, προσπαθεί να ενσωματώσει αυτό το φυσικό κεφάλαιο στην αποτίμηση του πλούτου μιας χώρας, στο ΑΕΠ, αλλά το έργο αυτό είναι τεράστιο.

«Είναι το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωση της βιοποικιλότητας στις εθνικές στρατηγικές και για μία πραγματική αλλαγή στους δείκτες και τους στόχους και ο μόνος δρόμος για να υπάρξει εναρμόνιση με τα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων», λέει η Ναταλί Ζιρουάρ του ΟΟΣΑ.

Ομως, η ιδέα δεν γίνεται καθολικά αποδεκτή. Περιορίζει «τα περιβαλλοντικά θέματα σε δραστηριότητες χρήσιμες αποκλειστικά για το ανθρώπινο ον, με μία πολύ μονομερή προσέγγιση, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η ευρύτερη διάδραση», λέει η Ορόρ Λαλούκ, ευρωβουλευτής, εκ των συγγραφέων του βιβλίου «Πρέπει να δώσουμε μία τιμή στην Φύση;».

Ο προσδιορισμός μίας τιμής ή αξίας «δεν εγγυάται ότι όλοι θα λάβουν αποφάσεις για την προστασία της», παραδέχεται η Μέρι Ρουκελσχάους.

«Πρέπει να υπάρξει ρύθμιση των ορίων εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων», προτείνει η Ναταλί Ζιρουάρ του ΟΟΣΑ, μιλώντας για «αλλαγή συμπεριφορών» και νηφαλιότητα. Αλλά για την ευρωβουλευτή, «πρέπει να υπάρξει ρυθμιστικό πλαίσιο, ώστε να θεσπισθούν απαγορεύσεις, και να γίνουν επενδύσεις στις πράσινες υποδομές και την βιοποικιλότητα». «Δεν ωφελεί να δώσουμε μία τιμή στις μέλισσες, πρέπει να απαγορεύσουμε τα εντομοκτόνα που σκοτώνουν τις μέλισσες».

Με πληροφορίες από ΑΠΕ- ΜΠΕ.