Ένα τέταρτο του αιώνα στην επικοινωνία του Κτηματολογίου 

Γράφει ο Μάρκος Μπουγιουκλακης*

Ήταν τέτοιες μέρες, το τελευταίο έτος του… προηγούμενου αιώνα, το Μάιο του 1999, όταν νεαρός τότε δημοσιογράφος, πέρασα το κατώφλι του επιβλητικού κεντρικού κτηρίου του Κτηματολογίου, στη Λεωφόρο Μεσογείων στο Χολαργό, προκειμένου να συνεισφέρω, σε μόνιμη βάση, τον απαιτητικό τομέα της Επικοινωνίας και της δημοσιότητας, ενός – απαραίτητου για την ανάπτυξη της χώρας μας – έργου.

Πέρασαν από τότε, εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Ένα τέταρτο του αιώνα και πάνω από τη μισή μου ζωή, όπου επέλεξα συνειδητά, να υπηρετώ – ως δημοσιογράφος – το κράτος και συγκεκριμένα το Κτηματολόγιο, το οποίο τότε, χαρακτηριζόταν ως «το μεγαλύτερο από τα μεγάλα έργα» και όχι άδικα.

Όχι άδικα καθώς ήταν και είναι το μεγαλύτερο έργο της Ελλάδας, σε διάρκεια, σε κόστος και κυρίως σε σημασία, για την ανάπτυξη και την καλύτερη οργάνωση του χώρου της χώρας μας. Ένα έργο που η αξία του διακηρύχθηκε διακομματικά, ένα έργο διεπιστημονικό, ένα έργο κομβικό για την ανάπτυξη, σίγουρα η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση ever αλλά και ένα έργο… πολύπαθο και ταλαιπωρημένο.

Αντίστοιχα, η Επικοινωνία του, δηλαδή η επαφή με τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους, η διαφήμισή του και το να επικοινωνήσεις τις διαδικασίες, τα οφέλη και την αξία του ήταν μία τεράστια πρόκληση όχι μόνο για εμένα ως νεαρό δημοσιογράφο, αλλά για κάθε έναν από τους – πάνω από είκοσι – Υπουργούς και Υφυπουργούς που είχαν – κατά καιρούς – την ευθύνη του Κτηματολογίου.

Συνεργάστηκα με δεκάδες Υπουργούς, Προέδρους, Γενικούς Διευθυντές, ανώτερα στελέχη Υπουργείων, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, πάντα με σεβασμό, επαγγελματισμό και κοινή αγάπη για τον φορέα και το έργο του Κτηματολογίου και πάντα με τελικούς κριτές την κοινωνία και τους πολίτες.

Στις… αρχές του αιώνα, με το διαδίκτυο στα σπάργανα, κάθε μέρα, με θυμάμαι να διαβάζω χαράματα την αποδελτίωση, στην παραδοσιακή της μορφή. Ένας συνεργάτης έφερνε με το μηχανάκι του, το φάκελο με κομμένα δημοσιεύματα στην είσοδο, στη συνέχεια τα διαβάζαμε και τα αξιολογούσαμε για να ενημερώσουμε την τότε διοίκηση. Σήμερα, ήδη τα χαράματα βρίσκονται στην οθόνη του κινητού μας, έχουν προστεθεί όμως και τα δεκάδες διαδικτυακά ΜΜΕ, όπως και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Επίσης η καθημερινή παρακολούθηση της επικαιρότητας, γιατί προφανώς οι δημοσιογράφοι στα Γραφεία Τύπου ενός κρατικού φορέα, πρέπει να παρακολουθούν, όχι μόνο τις «στενές» ειδήσεις του φορέα, αλλά ευρύτερα το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τον Περιφερειακό και τον ομογενειακό Τύπο, χωρίς ωράριο και την (κακώς εννοούμενη) «δημοσιοϋπαλληλίστικη» νοοτροπία, αλλά σε 24ωρη βάση, είτε είναι Σαββατοκύριακο, είτε αργίες, είτε διακοπές. Έτσι τουλάχιστον εγώ το αντιλαμβάνομαι δυόμιση δεκαετίες τώρα και ιδιαίτερα μετά την προέλαση των ιστολογίων, του ηλεκτρονικού Τύπου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.

Φυσικά, η κυριότερη μέριμνα ενός δημοσιογράφου κρατικού φορέα, είναι το «χτίσιμο» και η καλλιέργεια θετικών σχέσεων, σχέσεων εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, με τους εκπρόσωπους των ΜΜΕ, τους εκδότες και τους δημοσιογράφους, είτε αφορά παραδοσιακά και ηλεκτρονικά μέσα, είτε αφορά αθηναϊκό, περιφερειακό, ή ομογενειακό Τύπο. Γνώρισα τόσες πολλές και τόσους πολλούς (πάνω από χίλιους) δημοσιογράφους, ρεπόρτερ, συντάκτες από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και της διασποράς, όλα αυτά τα χρόνια.

Όσο μπορούσα συνεισέφερα στο έργο τους, γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι με δεκάδες από αυτούς. Τον Κασσιανό, το Γιάννη, το Βασίλη, το Γιώργο, τη Μαριάννα, τη Μάχη, την Τέτη, τον Προκόπη, τον Κωστή, το Φώτη, τη Μαρία, τη Μαριάννα, τη Βάσω, τον Αργύρη, τη Φαίη, τον Άρη, τον αείμνηστο Νίκο Γρυλλάκη, την επίσης αείμνηστη Χαρά Τζαναβάρα και δεκάδες άλλους, με τους οποίους είχα και έχω μία σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού.

Μαζί με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ αλλά και πολλούς συνεργάτες από πολλές διαφημιστικές εταιρίες, ένα τέταρτο του αιώνα, μαθαίναμε (ή δημιουργούσαμε) νέες πτυχές του Κτηματολογίου, χιλιάδες κείμενα, Δελτία Τύπου, επεξεργασία, ιδέες, συμβουλές, ξενύχτια, πρωτοσέλιδα, ερωτήσεις, αποκλειστικά, off the record, δημοσιεύματα, ρεπορτάζ, πάντα με γνώμονα, την καλύτερη δυνατή ενημέρωση των πολιτών και την εξωστρέφεια του Κτηματολογίου, το οποίο ήταν τόσο crowdfunding όσο και crowdsourcing, οπότε ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση η Επικοινωνία του.

Αγαστή ήταν και η συνεργασία μου, εκτός από τις πολιτικές ηγεσίες και τις εκάστοτε διοικήσεις και με τους εκλεκτούς συνεργάτες μου, εντός του Κτηματολογίου. Οι συνάδελφοί μου στο Κτηματολόγιο. Εξαιρετικοί επιστήμονες, καταρτισμένοι, αφοσιωμένοι στο έργο, είμαι περήφανος για όλες και όλους, όπως είμαι σίγουρος έτσι θα λέω και τα… επόμενα εικοσιπέντε χρόνια για όσες και όσους προερχόμενους από τα πρώην υποθηκοφυλακεία, εμπλουτίζουν τον κρατικό φορέα που όλοι μαζί υπηρετούμε. Ξεκινήσαμε λίγες δεκάδες στελέχη και σήμερα είμαστε αρκετές εκατοντάδες.

Θυμάμαι με συγκίνηση και αγάπη και όσες και όσους συναδέλφους «μας άφησαν», ενίοτε ξαφνικά και αναπάντεχα. Το Γιάννη, το Χρήστο, τη Σύλβια, τη Σοφία, τον Αλέξανδρο και άλλους.

Συνυπάρχουμε με όλο το προσωπικό του φορέα, επί εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά, είχα την τιμή να τους εκπροσωπώ συνδικαλιστικά, καθώς υπήρξα συνιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του Σωματείου των Εργαζομένων και επί σειρά ετών βάλαμε τις βάσεις, με τις πρώτες συλλογικές συμβάσεις, τις πρώτες υπερωρίες – προ εικοσαετίας-, τις πρώτες διεκδικήσεις κλπ τις οποίες σήμερα επάξια συνεχίζουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, καθώς την τελευταία δεκαετία, έχω αφοσιωθεί αποκλειστικά στα δημοσιογραφικά μου καθήκοντα.

Εικοσιπέντε χρόνια, συνέβαλλα όσο μπορούσα με δημιουργικές ιδέες, που πρότεινα και είχα τη χαρά να δω να υλοποιούνται, όπως το πρόγραμμα «Το Κτηματολόγιο στα σχολεία» που σκοπό είχε να εμπεδώσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες το θεσμό και την αξία του, όπως η ιδέα για roadtrip με τίτλο «Το Κτηματολόγιο στην Πλατεία» που πρότεινα προ δεκαετίας (και χαίρομαι που η παρούσα διοίκηση θα το υλοποιήσει φέτος στην Κρήτη), όπως το σύνθημα, «Κάνε το Κτηματολόγιο… κτήμα σου», στα φυλλάδια και σε εκπαιδευτικά βίντεο στο διαδίκτυο, η δημιουργία info-graphic, η παρουσία μας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και πολλά άλλα.

Αξέχαστο θα μου μείνει το πως μας υποδέχθηκαν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες της Διασποράς όταν διοργανώσαμε ενημερωτικές εκδηλώσεις σε διάφορες χώρες και πόσο σεβασμό έδειξαν οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ της Ομογένειας αλλά και πόσο δέος ένιωθαν μπροστά στην αξία του θεσμού του Κτηματολογίου, που θα ξεκαθάριζε τις ιδιοκτησίες τους στη «μητέρα πατρίδα».

Εικοσιπέντε χρόνια γεμάτα αναμνήσεις λοιπόν, τόσο έντονες που φλερτάρω με την ιδέα, να γράψω ένα βιβλίο, με αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα που σημάδεψαν το πρώτο τέταρτο του αιώνα, ενός θεσμού που αν σήμερα δείχνει εδραιωμένος, δεν ήταν εξαρχής και ιδίως δεν ήταν, το Μάιο του 1999, όταν πέρναγα για πρώτη φορά το κατώφλι του κτηρίου της Λεωφόρου Μεσογείων.

*Μάρκος Μπουγιουκλακης, Δημοσιογράφος, Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας Ελληνικό Κτηματολόγιο