Για τον τελευταίο ίσκιο του τελευταίου δέντρου…

Του Αντώνη Μαυρόπουλου*

Παρακολουθώ με δέος και απελπισία την φωτιά που καταπίνει τη μισή χώρα. Θρηνώ για τα καμένα δάση γιατί αυτές τις μέρες χάνουμε και ένα κομμάτι του εαυτού μας, κυριολεκτικά όμως. Γιατί το κάθε δάσος, το κάθε οικοσύστημα που καίγεται είναι προέκταση του σώματος μας, είναι προβολή του κόσμου μας, είναι δροσερά απογεύματα και τεμπέλικα βράδια στο δάσος, είναι πρωινό αεράκι και νανούρισμα φυλλωσιάς το μεσημεράκι.

Νιώθω σα να μου κόβουνε ένα χέρι και ένα πόδι μαζί.

Και για το λόγο αυτό, δεν μπορώ να αντέξω ούτε δευτερόλεπτο τους καλοχτενισμένους χαρτογιακάδες, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διαχείριση είναι υποδειγματική.

Δεν μπορώ να αντέξω ούτε δευτερόλεπτο τις ηθικοπλαστικές συμβουλές και τις ομιλούσες κεφαλές που συγκρίνουν πυρκαγιές, νεκρούς και πολιτικά ιερατεία για να αυτοδικαιωθούν.

Διαβάζω όμως και ακούω τους «φταίμε όλοι», τους «η τεχνολογία έχει λυσεις αλλά», τους «ξέρεις η κλιματική αλλαγή…», τους «ναι αλλά στο Μάτι», τους «μη μιλάτε την ώρα της μάχης», τους «και τι να κάνουμε με τόσες φωτιές μαζί».

Σε όσους από αυτούς έχουν νοημοσύνη και ενσυναίσθηση (γιατί τα ίδια, σε άλλο ύφος και τόνο, λέγονται και από τρολ σε διατεταγμένη αποστολή συγκάλυψης των βαρύτατων κυβερνητικών ευθυνών) έχω να πω ένα πράγμα.

Πολλά από όσα γράφετε είναι αλήθεια και είναι σεβαστά. Αλλά όλα αυτά δημιουργούν μια ομίχλη που κρύβει το κυρίως θέμα.

Και το κυρίως θέμα είναι ότι η τεράστια ζημιά που γίνεται στη χώρα σήμερα είναι αναντίστρεπτη. Όλοι ξέρουμε τι θα γίνει γιατί έγινε δεκάδες φορές. Όλοι ξέρουμε ότι και στις επόμενες πυρκαγιές τα ίδια θα λέμε γιατί στον τομέα αυτό τίποτα δεν αλλάζει στη χώρα εδώ και δεκάδες χρόνια, παρά μόνο προς το χειρότερο.

Τα δάση μας θυσιάζονται συστηματικά, με μακροπρόθεσμο σχέδιο, με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα στο βωμό ενός αλόγιστου, ανόητου, μυωπικού αλλά εξαιρετικά κερδοφόρου οικονομικού μοντέλου για τις δέκα οικογένειες και τη μαφία που κυβερνάνε διαχρονικά τη χώρα.

Στο τέλος μια χώρα παράδεισος θα γίνει κρανίου τόπος. Στον κρανίου τόπο θα τσακωνόμαστε για το ποιος θα κάνει κράτηση με εφαρμογή κινητού τον τελευταίο ίσκιο του τελευταίου δέντρου.

Και αυτό το τελευταίο δέντρο θα μας λυπάται και θα μας σιχαίνεται μαζί, θα σκέφτεται πόσο μουρλοκακομοίρηδες είμαστε που αφήσαμε τα δάση να χαθούν για να βλέπουμε ανεμπόδιστα τα δάση ανεμογεννητριών στον ορίζοντα, που δεκάδες χρόνια βλέπαμε τους βιασμούς στο σπίτι μας και δε μιλάγαμε, που αφήσαμε να καεί ο κοινός μας πλούτος και το κοινό μας σπίτι μυρηκάζοντας «λιγότερο κράτος», που όχι μόνο ανεχτήκαμε αλλά και επιδιώξαμε να μας κυβερνούν άνθρωποι που μόνο στόχο είχαν να ξεπατώσουν κάθε απομεινάρι δημοσίου πόρου και ελέγχου και να παραδώσουν τη χώρα ανυπεράσπιστη στους πάτρωνες τους.

Αυτό το τελευταίο δέντρο θα ντρέπεται για τα νέα επιχειρηματικά σχέδια που θα αναδασώσουν κάποια σημεία της χώρας με ΣΔΙΤ, η αγορά θα δώσει και πάλι λύσεις, να είναι σαφές ότι οι ιδιώτες κάπως πρέπει να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, τα νέα δάση θα ανήκουν στους επενδυτές.

Και στων Ψαρρών την ολόμαυρη ράχη δεν θα περπατάει καμμία δόξα, αλλά η αιώνια ντροπή και καταισχύνη για τους θλιβερούς πολίτες αυτής της χώρας που άφησαν τον τόπο τους να ρημάξει και να φτάσει σε τέτοια κατάντια. Και μια νέα εφαρμογή ψυχολογικής υποστήριξης, με ήχους από αεράκι σε δάσος, για τους εκατομμύρια μουρλοκακομοίρηδες που δυσκολεύονται να κοιμηθούν θα σπάει τα ταμεία…

*Ο Αντώνης Μαυρόπουλος, Χημικός Μηχανικός και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σε Advanced Management από το IESE Business School, είναι Πρόεδρος της International Solid Waste Association (ISWA) και Διευθύνων Σύμβουλος και ιδρυτής της D-Waste, έχοντας υπάρξει ο εμπνευστής του Waste Atlas.

fb