H λάμψη και οι χαρές της Κυριακής «φυλακίζονται» στις ταμειακές μηχανές  

Από τον Βασίλη Σγούτα*

 Η παραδοσιακή αργία της Κυριακής δέχεται αυξανόμενα πλήγματα. Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας εργάζονται τις Κυριακές, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης.  Τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών πάνω από τα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Η Κυριακή είναι η μέρα όλης της οικογένειας

Η αργία της Κυριακής

Όταν διαβάζει κανείς την είδηση ότι τις Κυριακές οι πωλήσεις των καταστημάτων εκτοξεύονται, τα σχόλια του τύπου είναι συνήθως θετικά και, άμεσα ή έμμεσα, επικροτούν το μέτρο, με ιδιαίτερη αναφορά στα οφέλη για τον τουρισμό. Οδηγούμαστε έτσι στην εβδομάδα των επτά ημερών, για όλους όσους εργάζονται σε καταστήματα. Αλλά, ενώ οι επιχειρηματίες κερδίζουν από αυτό το μέτρο, κάποιοι άλλοι χάνουν – οι εργαζόμενοι φυσικά.

Κυριακάτικη χαλάρωση στην καρδιά της Αθήνας

Χάνει όμως και η πόλη. Δεν δικαιούται μια αργία η πόλη; Οι παραδοσιακά πιο χαλαρές Κυριακές ήταν πάντα αναπόσπαστό μέρος της ζωής των Αθηναίων. Χωρίς την πίεση επαγγελματικών υποχρεώσεων, οι πολίτες κατέβαζαν ταχύτητα και απολάμβαναν την πόλη τους μέσα από πιο αργούς ρυθμούς. Τις Κυριακές ζούσαν μια άλλη Αθήνα.

Παρ’ όλο που είναι προφανές ότι οι συγκοινωνίες, η τήρηση της τάξης και η εξασφάλιση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας πρέπει υποχρεωτικά να λειτουργούν επτά μέρες την εβδομάδα, αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να επεκταθεί η εργασία την Κυριακή και εκεί όπου δεν είναι απαραίτητη. Για τα καταστήματα εστίασης συντρέχει λόγος. Για τα υπόλοιπα όμως; Γιατί να ταλαιπωρείται αδικαιολόγητα το προσωπικό τους με μέρες αργίας που δεν είναι σταθερές;

Βριλήσσια – Κυριακή στην πλατεία Αναλήψεως

Μεγάλη βιομηχανία στην Αττική αποφάσισε πέρυσι να πραγματοποιήσει πολύ σημαντική επένδυση, αλλά και να λειτουργεί επτά μέρες την εβδομάδα με τρείς βάρδιες. Όλα έγιναν με την βούλα του νόμου και με την σύμφωνη γνώμη σχεδόν της παμψηφίας των υπαλλήλων, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι όμως έτσι; Οι κυλιόμενες αργίες που προκύπτουν αποτελούν ένα ακόμα πλήγμα για την αργία της Κυριακής. Και για τους πολίτες και για τους εργαζόμενους. Πόσο χρήσιμες για ένα εργαζόμενο είναι οι αργίες μέσα στην εβδομάδα όταν τα παιδιά του έχουν «αργία» από το σχολείο Σάββατο και Κυριακή; Και πόσο εύκολο είναι να γίνουν οικογενειακοί προγραμματισμοί με αργίες, διαφορετικές για κάθε μέλος της οικογένειας, και όχι πάντα γνωστές εκ των προτέρων; Όσο περνάνε τα χρόνια και προσαρμοζόμαστε, χωρίς αποτελεσματική αντίσταση, στις επιταγές της αγοράς, είναι σίγουρο ότι όλο και περισσότερες βιομηχανίες, αλλά και άλλοι εργοδότες, θα επιλέγουν επταήμερη συνεχή εργασία. Και έτσι, αναπόφευκτα μια μέρα, η πόλη δεν θα έχει πια αργίες.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design