H ψηφιακή μόρφωση στην αγορά εργασίας και την εκπαίδευση  

Του Νίκου Ηλιάδη*

Η πληροφόρηση και η γνώση γίνεται περισσότερο καθοριστικός συντελεστής της παραγωγής, και είναι διαφορετικός από τους παραδοσιακούς συντελεστές της παραγωγής (έδαφος , εργασία, κεφάλαιο). Κοινωνίες που αναπτύσσουν το ανθρώπινο δυναμικό τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό αξιοποιούν τον νέο αυτό συντελεστή της παραγωγής, και εξασφαλίζουν ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και υψηλού επιπέδου βιοτικό επίπεδο. Δυστυχώς η χώρα μας δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει το ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει , που καταφεύγει σε εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό για να εντάξει στις εκεί αγορές τις όποιες γνώσεις και ικανότητες διαθέτει από το με μεγάλα προβλήματα εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Οι Μηχανικοί έχουν πρωτεύοντα ρόλο στην λειτουργία και τη συντήρηση των συνεχώς εξελισσόμενων εξοπλισμών, την ανάπτυξη λογισμικού, και την δια-βίου εκπαίδευση όλων στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Ουσιαστικός ο Ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης , της Αποκέντρωσης Εξουσίας και Αρμοδιοτήτων με παράλληλη μεταφορά πόρων .

Προγράμματα -Ανάπτυξη και Εφαρμογή στις Ευρωπαϊκές χώρες

Ένωση των Παιδαγωγικών Ινστιτούτων της Ευρώπης – Βιβλίο έτους 2021 (Year Book 2021)

Στην ιστοσελίδα δείτε εδώ  περιλαμβάνεται το βιβλίο έτους 2021 με τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες χωρών μελών της ενώσεως CICREE (Consortium of Institutions for Research and Development in Education in Europe -Ένωση Ινστιτούτων για Έρευνα και Ανάπτυξη στην Εκπαίδευση στην Ευρώπη), προκειμένου οι πολίτες τους να μπορούν να λειτουργήσουν στη νέα ψηφιακή εποχή που ζούμε. Τα κείμενα είναι στην Αγγλική γλώσσα. Η γνώση ξένων γλωσσών είναι απαραίτητη για πρόσβαση στην πληροφόρηση, αφού παράγεται και καταχωρείται σε εμπορικές γλώσσες και κυρίως τα Αγγλικά. Δυστυχώς ο πληθυσμός μας που μειώνεται αποτελεί ποσοστό 0,13% του πληθυσμού του πλανήτη, αφού η οικονομία μας δεν μπορεί να στηρίξει αύξηση και ποιότητα διαβίωσης του μικρού πληθυσμού μας, ώστε να απολαμβάνει ποιοτικές υπηρεσίες παιδείας, υγείας κ.ά γενικότερα υψηλού ή ικανοποιητικού επιπέδου.

Η έλλειψη γνώσης ξένων γλωσσών που στη σημερινή εποχή είναι ικανότητα επιβίωσης ( survival skill ), δημιουργεί πλην άλλων και «ταξικές διαφορές». Χώρες πληθυσμιακά ανάλογες με τη δική μας (Δανία, Ολλανδία , Βέλγιο κ.ά Βόρειες χώρες ) μαθαίνουν στα παιδιά τους 2-3 ξένες γλώσσες, ως τμήμα της γενικής εκπαίδευσης για όλους.

Η ταχύτητα των τεχνολογικών εξελίξεων που δεν παράγονται στη χώρα μας είναι σήμερα τρομακτική. Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ μιας ανακάλυψης στο εργαστήριο και του να φθάσει προϊόν στον καταναλωτή σαν αποτέλεσμα της ανακάλυψης αυτής έχει μειωθεί από 15 χρόνια που ήταν στο τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου,στον ένα χρόνο στην εποχή μας. Κατά προέκταση αυτό σημαίνει ανάλογη αναθεώρηση εξοπλισμών, εκπαίδευσης προσωπικού με ουσιαστικά προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης κλπ για να παραμένουν οι παραγωγικές μονάδες ανταγωνιστικές και βιώσιμες, αλλαγές στην οργάνωση και τον τρόπο ζωής κ.ά

Στη σημερινή απαιτητική οικονομία, είναι μια τεράστια πρόκληση για τους εργαζόμενους, ειδικά τα ζευγάρια που εργάζονται, να βρουν μια ισορροπία μεταξύ εργασίας και ζωής. Σύμφωνα με τα ευρήματα του ΟΟΣΑ, οι Έλληνες για να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της διαβίωσής τους , έχουν ένα από τα υψηλότερα ποσοστά εργασίας μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ με άτομα που εργάζονται 2.109 ώρες το χρόνο, πολύ υψηλότερα από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που είναι 1.749 ώρες, ενώ οι Γερμανοί εργάζονται περί τις 1300 ώρες εργασίας .

Οι χώρες που έχουν καταχωρήσει κείμενα σχετικά με τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες που προβλέπουν για την ψηφιακή μόρφωση στο βιβλίο για το έτος 2021, είναι οι : ΒΕΛΓΙΟ , ΕΣΘΟΝΙΑ , ΓΑΛΛΙΑ , ΟΥΓΓΑΡΙΑ , ΙΡΛΑΝΔΙΑ , ΚΟΣΣΟΒΟ , ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ , ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ , ΟΛΛΑΝΔΙΑ , ΝΟΡΒΗΓΙΑ , ΣΚΩΤΙΑ , ΣΕΡΒΙΑ, ΣΛΟΒΕΝΙΑ , ΣΟΥΗΔΙΑ. Δεν συμπεριλαμβάνεται κείμενο από Ελληνικής πλευράς. Παλαιότερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ήταν μέλος της ένωσης CIDREE.

Όλες οι εκθέσεις για το πρόγραμμα των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων που προβλέπονται σε κάθε χώρα αναφέρονται στο πλαίσιο DigiComp 2.1, της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ κάθε χώρα το χρησιμοποιεί προσαρμοσμένο στις εθνικές συνθήκες.

Το DigiComp 2.1, που περιγράφεται στην ιστοσελίδα δείτε εδώ αναπτύχθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το έτος 2017, και περιλαμβάνει το πλαίσιο ψηφιακών ικανοτήτων που απαιτείται για όλους τους πολίτες με οκτώ επίπεδα επάρκειας και παραδείγματα χρήσης.

Το θέμα του έτους 2021 της Ένωσης CIDREE ήταν η ανάπτυξη των προγραμμάτων της εκπαίδευσης με επικέντρωση στον ψηφιακό γραμματισμό στα σχολεία. Η καθημερινότητα των παιδιών και των εφήβων , όπως και των ηλικιωμένων σε όλο τον κόσμο είναι ψηφιοποιημένη , επομένως είναι ζωτικής σημασίας για τα σχολεία να συναντήσουν τους μαθητές στο σημείο όπου βρίσκονται στην ψηφιακή τους ζωή στην ψηφιοποιημένη κοινωνία.

Το ετήσιο βιβλίο του CIDREE ορίζει τον ψηφιακό γραμματισμό ως αντικείμενο που σχετίζονται με την αποτελεσματική, αποδοτική και υπεύθυνη χρήση της Τεχνολογίας της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών – Information and Communication Technology.

Η αγορά εργασίας βασίζεται σε εκπαιδευτικό σύστημα που εκπαιδεύει τους εργαζόμενους με προχωρημένες ψηφιακές γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες που απαιτούνται για την εργασία σε διαφορετικά επαγγέλματα.

Ταυτόχρονα, όλοι οι πολίτες χρειάζονται γενική ψηφιακή ικανότητα για να εκτελούν καθήκοντα χρησιμοποιώντας τεχνολογία πληροφορικής και επικοινωνιών, να κάνουν ορθές επιλογές στην ψηφιακή τους ζωή και να ασφαλίζουν τα δεδομένα τους. Οι ικανότητες αυτές είναι απαραίτητη προϋπόθεση στη σημερινή εποχή για διασφάλιση της ευημερίας και την επίλυση κοινών προβλημάτων στον κόσμο σήμερα. Οι νέες γενιές δεν πρέπει να χρησιμοποιούν μόνο αυτές τις τεχνολογίες αλλά να αναπτύσσουν ικανότητες να δημιουργούν νέες και να τις βελτιώνουν.

Η ανάπτυξη των ικανοτήτων αυτών θα πρέπει να είναι διάχυτη σε όλα τα μαθήματα. Απαιτείται κατάλληλη αρχική εκπαίδευση εκπαιδευτικών που θα πρέπει να θεσμοθετηθεί και στη χώρα μας. Τα ψηφιακά εργαλεία θα πρέπει να αξιοποιούνται με παιδαγωγικά ορθό τρόπο, και είναι σημαντική η ευθύνη και ο ρόλος των ιδρυμάτων βασικής / αρχικής εκπαίδευσης εκπαιδευτικών .

Παρόλο που κάθε χώρα ενεργεί με μοναδικό τρόπο, έχουν αρκετές κοινές προσεγγίσεις και κοινά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, σχεδόν όλες οι εκθέσεις για το πρόγραμμα των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων που προβλέπονται σε κάθε χώρα αναφέρονται στο πλαίσιο DigiComp 2.1, της Ευρωπαϊκής Ένωσης , ενώ κάθε χώρα το χρησιμοποιεί προσαρμοσμένο στις εθνικές συνθήκες.

Το DigiComp 2.1, που περιγράφεται στην ιστοσελίδα δείτε εδώ αναπτύχθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το έτος 2017, και περιλαμβάνει το πλαίσιο ψηφιακών ικανοτήτων που απαιτείται για όλους τους πολίτες με οκτώ επίπεδα επάρκειας και παραδείγματα χρήσης.

Οι ψηφιακές αυτές ικανότητες θα πρέπει να αναπτυχθούν από τα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει μέτρα, που θα διευκολύνουν τους Ευρωπαίους να ζουν, να εργάζονται και να ταξιδεύουν στο εξωτερικό.

Το Κοινό Κέντρο Ερευνών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (JRC Joint Research Center of the European Community https://joint-research-centre.ec.europa.eu/index_en ) παρέχει ανεξάρτητη, τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση, υποστηρίζοντας τις πολιτικές της ΕΕ για θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία. To κέντρο αυτό ερευνών ανέπτυξε το DigiComp 2.1 , το πλαίσιο ψηφιακών ικανοτήτων που απαιτείται να αναπτυχθεί σε όλους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Το ερευνητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε έρευνες σχετικά με τη μάθηση και τις δεξιότητες που απαιτούνται στην ψηφιακή εποχή το έτος 2005, ( JRC research on Learning and Skills for the Digital Era started in 2005) με στόχο να παρέχει τεκμηριωμένη υποστήριξη πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στα μέλη κράτη σχετικά με την αξιοποίηση του δυναμικού των ψηφιακών τεχνολογιών για την καινοτομία στην εκπαίδευση και τις πρακτικές κατάρτισης, τη βελτίωση της πρόσβασης στη δια βίου μάθηση και την αντιμετώπιση των απαιτήσεων υψηλού επιπέδου ( ψηφιακών ικανοτήτων ) που απαιτούνται για την απασχόληση, την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική ένταξη.

Περισσότερες από 20 σημαντικές μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί για αυτά τα ζητήματα και έχουν καταχωρηθεί σε περισσότερες από 100 διαφορετικές δημοσιεύσεις.

Το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Ψηφιακών Ικανοτήτων για τους Πολίτες , επίσης γνωστό ως DigComp, προσφέρει ένα εργαλείο για τη βελτίωση της ψηφιακής ικανότητας των πολιτών. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2013, και έχει γίνει σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη και τον στρατηγικό σχεδιασμό πρωτοβουλιών ψηφιακών ικανοτήτων τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κρατών μελών.

Διαβάζοντας τα δεκατέσσερα κεφάλαια με τις εκθέσεις των 14 χωρών του ετήσιου βιβλίου για το έτος 2021 της Ένωσης των Παιδαγωγικών Ινστιτούτων της Ευρώπης ( του CIDREE) , μπορεί κανείς να δει ότι όλες οι χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο παλεύουν με τα ίδια ζητήματα.

Στο βιβλίο αναφέρεται ότι , πρώτα πρέπει να οριστεί τι ακριβώς εννοείται με τον όρο «ψηφιακός γραμματισμός».

Πρέπει να γίνει αυστηρή διάκριση μεταξύ της “ εκπαίδευσης Με χρήση την τεχνολογία υπολογιστών και πληροφορικής Information Computer Technology , education WITH ict” από τη μια πλευρά , και της “ εκπαίδευσης Στην χρήση της τεχνολογίας υπολογιστών και πληροφορικής Information Computer Technology , education IN ict’ από την άλλη.

Οι περιεκτικές αλλαγές στην εκπαίδευση και τη μάθηση που έχουν επέλθει ή κατέστησαν δυνατές με την υιοθέτηση της τεχνολογίας των υπολογιστών και της πληροφορικής ICT απαιτούν μια ριζική επανεκτίμηση του περιβάλλοντος μάθησης και των συστημάτων υποστήριξης, όπου οι βαθύτεροι σκοποί της εκπαίδευσης μπορούν να ενισχυθούν και προσαρμοστούν στις καταστάσεις μιας τεράστιας διείσδυσης στο χώρο της εκπαίδευσης και μάθησης με βάση το ICT.

Η χώρα μας υστερεί συγκριτικά με τις διεθνείς πρακτικές, όταν περιγράφονταν με λεπτομέρεια από το 1983 η νέα ψηφιακή πραγματικότητα, τα νέα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα, και η απαιτούμενη εκπαίδευση και κατάρτιση.

Πολλοί όπως ο Alvin Toffler έχουν παρουσιάσει τα θέματα και σε τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν προβληθεί μέχρι την Ιαπωνία με τρομακτική ακροαματικότητα, και ακόμη και ο ίδιος έχει δώσει διαλέξεις από τηλεοράσεως στην Ιαπωνία. Στην Ιαπωνία είχαν σταματήσει την εργασία τους πλήθος εργαζομένων για να παρακολουθήσουν την ανάλυση.

O Toffler , παλιός επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Cornell και του Ιδρύματος «Russel Sage Foundation», μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού του «Νέου Σχολείου» για κοινωνική έρευνα, έχει κάνει ομιλίες σε μέλη του Κονγκρέσσου των Η.Π.Α. και του Λευκού Οίκου, του Ιαπωνικού συνεδρίου, του Βρετανικού Κοινοβουλίου, και ίσως είναι το μοναδικό πρόσωπο που παρουσίασε βασικά θέματα στο συνέδριο Ρεμπουπλικανών Κυβερνητών Πολιτειών των ΗΠΑ και στο συνέδριο Δημοκρατικών Κυβερνητών Πολιτειών των ΗΠΑ την ίδια ημέρα. Έχει μιλήσει επίσης στο Ινστιτούτο σπουδών της Μόσχας σχετικά με τις ΗΠΑ, στο κέντρο παραγωγικότητας του Τόκιο, το Εθνικό φυσικό εργαστήριο στο Νέο Δελχί, στο Ινστιτούτο πολιτικής στο Harvard, καθώς επίσης και στο προσωπικό πλήθους πανεπιστημίων και επιχειρησιακών ομίλων.

Σε κάθε ομιλία του ο Toffler υποστήριζε τον αναχρονιστικό χαρακτήρα των σύγχρονων κοινωνικών οργανισμών, και ότι δεν βρίσκεται ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερή του πολιτικού φάσματος, παρά το ότι οι απόψεις του είχαν βαθύτατη πολιτική σπουδαιότητα.

Επέμενε ότι οι παραδοσιακοί αριστεροί / δεξιοί άξονες πολιτικής είναι ξεπερασμένοι στα κράτη υψηλής τεχνολογίας, και ότι τα βασικά σχίσματα που χωρίζουν την κοινωνία, συμβαίνουν κατά μήκος διαφορετικών γραμμών. Οι συνεντεύξεις του άρχιζαν με την υπόθεση ότι τα κοινωνικά πλαίσια που υπάρχουν είναι ακατάλληλα κατά επικίνδυνο τρόπο για τις ανάγκες της εποχής μας καθώς και των πολιτών. Πρέπει να αλλάξουν και μάλιστα γρήγορα εάν θέλουμε να επιβιώσουμε της θύελλας που ακολουθεί την αμέσως επόμενη χρονική περίοδο.

Αυτό που συμβαίνει είναι μια τρομακτικής έκτασης ανακατασκευή της τεχνοοικονομικής βάσης της παγκόσμιας οικονομίας. Μετακινούμεθα σε μια νέα μορφή παραγωγής και οικονομίας, από την παραγωγή της βιομηχανικής στην παραγωγή της μεταβιομηχανικής εποχής.

Οι βιομηχανίες και οι παραγωγικές μονάδες της μετα-βιομηχανικής εποχής λειτουργούν όλες σε ένα βαθύτερο επίπεδο γνώσης. Οι επαναλαμβανόμενες τυποποιημένες εργασίες ρουτίνας χαμηλού επιπέδου πεθαίνουν και αντικαθίστανται από αυτοματισμούς.

Και αν θέλουμε να το εξετάσουμε αναλογικά από πλευράς ανθρώπινης εμπλοκής, στη νέα παραγωγική διαδικασία και στη νέα οικονομική πραγματικότητα της μετα-βιομηχανικής εποχής εμπλέκεται περισσότερο το μυαλό και όχι οι μύες, όπως στη βιομηχανική κοινωνία.

Ο χρόνος που απαιτείται για εκτέλεση μιας συγκεκριμένης ποσότητας δουλειάς διαρκώς μειώνεται.

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι η πληροφόρηση και η γνώση γίνεται περισσότερο καθοριστικός συντελεστής της παραγωγής, και είναι διαφορετικός από τους παραδοσιακούς συντελεστές της παραγωγής (έδαφος , εργασία, κεφάλαιο). Μια έκταση που χρησιμοποιείται για να καλλιεργήσουμε σιτάρι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλη καλλιέργεια επίσης. Η χρήση ενός κεφαλαίου και ο χρόνος εργασίας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλες παραγωγικές δραστηριότητες ταυτοχρόνως.

Όμως εάν χρησιμοποιήσει κανείς κάποια πληροφόρηση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από άλλον επίσης. Στην πραγματικότητα, εάν τη χρησιμοποιήσουν και οι δύο, οι πιθανότητες αποτελέσματος βελτιώνονται, και θα παραχθεί περισσότερη πληροφόρηση.

Δεν καταναλώνουμε πληροφόρηση, όπως τους άλλους πόρους στην παραγωγή. Αντίθετα η χρήση της δημιουργεί νέα πληροφόρηση. Η πραγματικότητα αυτή εξοστρακίζει τις παραδοσιακές οικονομικές θεωρίες.

Κοινωνίες που αναπτύσσουν το ανθρώπινο δυναμικό τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό αξιοποιούν τον νέο αυτό συντελεστή της παραγωγής, και εξασφαλίζουν ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και υψηλού επιπέδου βιοτικό επίπεδο.

Δυστυχώς η χώρα μας δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει το ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει , που καταφεύγει σε εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό για να εντάξει στις εκεί αγορές τις όποιες γνώσεις και ικανότητες διαθέτει από το με μεγάλα προβλήματα εκπαιδευτικό μας σύστημα. Διαθέτει θέσεις εργασίας για χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση ( ΙΕΚ) ή χειρονακτικές , που είναι αυτές που εξαφανίζουν οι ραγδαίες τεχνολογικές μεταβολές και τις αντικαθιστούν οι αυτοματισμοί , ενώ και όλα τα επαγγέλματα αλλάζουν περιεχόμενο. Θα πρέπει όλοι να παρακολουθούν ουσιαστικά προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης για να παρακολουθήσουν τις ραγδαίες εξελίξεις. Η απαίτηση αυτή δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα διότι οι ραγδαίες εξελίξεις δεν παράγονται στη χώρα μας , ενώ δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι μηχανισμοί για μεταφορά από το εξωτερικό και τις ανεπτυγμένες χώρες της παραγόμενης γνώσης και συνεχούς εκπαίδευσης εκπαιδευτών που θα πραγματοποιούν τη διάχυση της εισαγόμενης πληροφόρησης .

Ο λόγος του ποσοστού ανεργίας των ανεκπαίδευτων προς τους εκπαιδευμένους στο παρακάτω διάγραμμα του OECD από το 1991 στις ΗΠΑ ήταν 6. Οι ανεκπαίδευτοι έπρεπε να εκπαιδευθούν κάπως για να εισέλθουν στην υψηλής ανταγωνιστικότητας αγορά εργασίας της χώρας αυτής .

Ανάλογα στις Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες ,ο λόγος του ποσοστού ανεργίας των ανεκπαίδευτων προς τους εκπαιδευμένους ήταν για τη Δανία 4,8 , για την Αγγλία 3,8 κλπ.

Στις Νότιες χώρες ο λόγος ήταν για την Ιταλία 1,8, για την Ισπανία 1,3 και για την Ελλάδα 0.8 .

Οι ανεκπαίδευτοι ήταν από χρόνια σε καλύτερη μοίρα , στην Ελληνική αγορά εργασίας στην εποχή της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή και την τεχνητή νοημοσύνη που δεν είναι δυνατόν συνεπώς να είναι ανταγωνιστική , σε συνδυασμό με τις άλλες γνωστές παθογένειες .

Σήμερα μάλλον η κατάσταση είναι δυσμενέστερη, αφού εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένων νέων αναγκάζονται να εργασθούν στο εξωτερικό.

Δημιουργείται κίνδυνος υποβάθμισης του ανθρώπινου δυναμικού, του κυριότερου συντελεστή της σύγχρονης παραγωγής με μεγάλες συνέπειες, παράλληλα με συσσώρευση ανθρώπινων πόρων υψηλής εξειδίκευσης σε κλάδους με φθίνουσα οικονομική δραστηριότητα στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης .

Ο Γνωστός Αμερικανός Συγγραφέας Τζ. Ρίφκιν για τις αλλαγές που έρχονται, υποστήριξε πως μπήκαμε σε μια νέα ιστορική φάση, με κύριο χαρακτηριστικό τη μείωση της εργασίας, και πως πλέον θα υπάρχει χώρος μόνο για τους «αριστοκράτες» της πληροφορικής, ενώ οι εργάτες δεν θα μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, τη στιγμή που τα πάντα τείνουν να γίνονται κάθε ημέρα όλο και πιο αυτόματα, στο πλαίσιο ενός νέου πολιτισμού, που απαιτεί ολοένα και υψηλότερου επιπέδου γνώσεις.

Οι θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί πλέον κατά πολύ λέει. Το 1800 οι εργαζόμενοι δούλευαν 70 ώρες την εβδομάδα, ενώ σήμερα έχουν πέσει στις 40 ώρες την εβδομάδα.

Αν είχε παραμείνει το ίδιο ωράριο εργασίας από τότε, σήμερα θα είχαμε δουλειά μόνο οι μισοί.

Αν δεχτούμε δε πως η αύξηση της παραγωγικότητας στον 21^ο αιώνα θα είναι ανάλογη της πρώτης και δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης , υποστηρίζει ότι οι ώρες εργασίας θα μειωθούν σε 20 με 25 την εβδομάδα τα επόμενα 30 με 40 χρόνια.

Το 2030 θα σημάνει το τέλος της εργασίας λέει ο Ρίφκιν.

Συνεπώς κατά τον Ρίφκιν, δεν θα πρέπει να εξετάζεται η απασχόληση 3 ή 4 ημερών την εβδομάδα, αλλά η μείωση των θεσμοθετημένων ωρών εργασίας, και να περνά η τεχνολογική πρόοδος και στο κοινωνικό σύνολο ( μεγαλύτερος ελεύθερος χρόνος, αντιμετώπιση ανεργίας κλπ.) , με τις ίδιες ή μεγαλύτερες αμοιβές, εφόσον βεβαίως οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να παράγουν αντίστοιχο οικονομικό αποτέλεσμα.

Αν η κατώτερη αμοιβή καθορίζεται υποχρεωτικά με κανονιστικές διατάξεις 10 ευρώ την ώρα και το παραγόμενο οικονομικό αποτέλεσμα είναι 3 ευρώ την ώρα , δεν θα προσλαμβάνει κανείς και θα αυξάνεται η ανεργία, ενώ αν συμβαίνει στο Δημόσιο θα δημιουργούνται ελλείμματα και πτωχεύσεις.

Και όλα αυτά βεβαίως είναι δύσκολο να εφαρμοσθούν ομοιογενώς σε παγκόσμια κλίμακα με 8 δισεκατομμύρια πληθυσμό στον πλανήτη ( μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο πληθυσμός ήταν 3 δισεκατομμύρια ) . Με τον ρυθμό αυτό αύξησης από την εποχή του Χριστού ( πληθυσμός 300 εκατομμύρια ) , υπολογίζεται να είχαμε 900 άτομα ανά τετραγωνικό μέτρο διαθέσιμης επιφανείας εδάφους.

Η αναπτυξιακή καθυστέρηση στη χώρα μας έχει ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να εργάζονται τις περισσότερες στην Ευρώπη ώρες εργασίας το χρόνο, προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες διαβίωσης.

Στοιχεία από το διαδίκτυο αναφέρουν ότι το 2022, η Κολομβία, το Μεξικό και η Κόστα Ρίκα κατατάσσονται στον υψηλότερο αριθμό ωρών εργασίας των εργαζομένων τους ανά έτος. Η Ελλάδα κατέλαβε την υψηλότερη θέση στην ΕΕ με 1886 μέσο όρο ωρών ετησίως, ενώ η Γερμανία κατέλαβε τη χαμηλότερη θέση με 1340 κατά μέσο όρο ώρες εργασίας ετησίως αντίστοιχα.

Ακόμη ότι στην Ελλάδα, αφού οι περισσότερες γυναίκες έχουν την ευθύνη να φροντίζουν το σπίτι και την οικογένειά τους μαζί με τη δουλειά τους, αισθάνονται ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο για χόμπι και ενδιαφέροντα.

Στην ιστοσελίδα ,newgreektv.com περιλαμβάνεται η παρακάτω απεικόνιση ωρών εργασίας των εργαζομένων ετησίως σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες για το έτος 2019 .

Ο Τόφλερ και άλλοι έκαναν αναλύσεις για εξοικείωση όλων και κατάλληλη προετοιμασία για τη νέα πραγματικότητα των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων που αναπτύσσονταν πριν 40-50 χρόνια και σε τηλεοπτικές εκπομπές με τρομακτική ακροαματικότητα σε όλο τον κόσμο.

Οι τηλεοπτικές εκπομπές μεγάλης τηλεθέασης στη χώρα μας ασχολούνται και σήμερα που τα ζούμε απ’ ότι φαίνεται με ….  σοβαρότερα θέματα.

Νίκος Ηλιάδης , Πολ/κός Μηχ/κός Ε.Μ.Π. ,M.Sc. ( Structural Engineering , Concordia University Montreal Canada ) , Ph.D.( University of Maryland USA, -Technology and Vocational Education ), τ.Ειδ.Γραμματέας του ΥΠΕΠΘ ,τ. εκπρόσωπος των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες ( Μ.Ε.Α. ) τ.Διοικητής ΠΓΝ «ΑΤΤΙΚΟΝ , τ. μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Παιδαγωγικών Ινστιτούτων της Ευρώπης (http://www.cidree.org/), τ. εκπρόσωπος της Κυβέρνησης στο Δ.Σ. του CEDEFOP (https://www.cedefop.europa.eu/ )του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση , Επίτιμος Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.