Η εκδίκηση του Ιλισού: Αποκάλυψη για την καθίζηση στον χώρο κοντα στον ΗΣΑΠ Ταύρου – Τα σκεπασμένα ποτάμια δεν έπαψαν να υπάρχουν!

Η πάγια τακτική να θεωρούνται τα ρέματα δωρεάν χώροι ανάπτυξης τεχνητών πάρκων, στάθμευσης οχημάτων, δόμησης κτηριακών εγκαταστάσεων, έρχεται με κόστος που πληρώνεται κάποια στιγμή. Το απόγευμα της Παρασκευής 11 Μαΐου 2018, σε υπαίθριο πάρκινγκ κοντά στον ΗΣΑΠ Ταύρου, έγινε μια μεγάλη καθίζηση του οδοστρώματος παρασέρνοντας τρία παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κατά τύχη δε θρηνήσαμε θύματα . Το γεγονός αυτό έφερε στο προσκήνιο τον ποταμό Ιλισσό και άνοιξε μια συζήτηση για τους τρόπους που διαχρονικά αντιμετωπίστηκε και αυτός ο αρχαίος ιστορικής σημασίας ποταμός , αλλά και τα ρέματα στις πόλεις μας .

Η κίνηση “ΡΟΗ” Πολίτες Υπέρ Των Ρεμάτων σημειώνει τα παραπάνω και αναφέρει ότι μέλη του Συλλόγου , ο οποίος στελεχώνεται από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων , επισκέφτηκαν την περιοχή για να πραγματοποιήσουν αυτοψία και παραθέτουμε μερικά πρώτα χρήσιμα συμπεράσματα.

Περί Ιλισού

Αυτό το τμήμα του Ιλισού, δεν αποτελεί φυσική κοίτη του ποταμού, παρά ένα τεχνητό κανάλι εκτροπής των νερών του για την αποσυμφόρηση του Κηφισού, αφού μέχρι την κατασκευή του, ο Ιλισός έχυνε τα νερά του στον Κηφισό. Κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα (1905 περίπου) . Η αφετηρία του είναι στο ύψος της οδού Ευαγγελιστρίας με την Παναγή Τσαλδάρη (Χαμοστέρνας) στην Καλλιθέα (φωτογραφία 2 – Αεροφωτογραφία περιοχής το 1982) και πέρας στον Φαληρικό Όρμο, στο ύψος της λεωφόρου Ποσειδώνος, όπου και κατασκευάστηκε μια πεντάτοξη πέτρινη γέφυρα που σώζεται μέχρι και σήμερα. Το κανάλι αυτό έχει μήκος περίπου 3 χιλιόμετρα. Την δεκαετία του ’80 με τα έργα κατασκευής του σταθμού ΗΣΑΠ του Ταύρου καλύφθηκε το κανάλι και πάνω του χωροθετήθηκαν χώροι στάθμευσης, άθλησης και περιπάτου. Μια κοινή πρακτική δημιουργίας χώρου με κάλυψη ρέματος, που εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα δυστυχώς.

Στο σημείο της καθίζησης, Παν. Τσαλδάρη και Χαροκόπου είχε χωροθετηθεί και λειτουργούσε υπαίθριος, ανοιχτός χώρος στάθμευσης. Η διαχρονική έλλειψη παρακολούθησης και συντήρησης του έργου, επέτρεψε να εμφανιστούν σημαντικά σημεία φθοράς σε τμήματα του πυθμένα αλλά και των πλευρικών τοιχίων του. Πιο συγκεκριμένα σε δυο υπόγεια τμήματα του έχει φθαρεί τελείως ο πυθμένας και έχει δημιουργηθεί μεγάλο όρυγμα όσο το πλάτος του καναλιού, μήκους περίπου 10 μέτρων και βάθους περίπου 2 μέτρων. Η χρόνια αυτή διαδικασία φθοράς οδήγησε στην δημιουργία ενός υπόγειου κενού κάτω από τον χώρο στάθμευσης (φωτογραφία 4). Το βάρος των οχημάτων και τελευταία η νεροποντή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το…ποτάμι.

“Το ότι δεν βλέπουμε τα ποτάμια, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν’

Η κίνηση “ΡΟΗ” Πολίτες Υπέρ Των Ρεμάτων σημειώνει  πως οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν:

– Να λάβουν υπόψιν τους ότι ο Ιλισός με το δίκτυο του είναι ένας ποταμός που δημιούργησε η φύση και που επιτελούσε μέχρι να τον θάψουν, έναν πολυποίκιλο ρόλο, όπως πολυποίκιλος είναι ο ρόλος όλων των ποταμών . – Να ξέρουν ότι τα ποτάμια πάντα επανέρχονται και θα βρίσκουν πάντα το δρόμο τους.

-Να σταματήσουν να τσιμεντώνουν τα ρέματα και να τα υπογειοποιούν διότι αυτό μόνο προβλήματα προσθέτει στη διαχείριση των πλημμυρών, με τραγικά, ενίοτε, αποτελέσματα .

Σαν πολίτες που βάζουμε στο ίδιο ύψος προτεραιοτήτων την ανθρώπινη ασφάλεια με την ποιότητα ζωής θεωρούμε ότι ο χώρος των ρεμάτων είναι ότι λέει η ίδια η λέξη. Χώρος για τα ρέματα και μόνο και όχι δωρεάν τράπεζα γης.

Παγκοσμίως έχει αποδειχθεί ότι τα ανοιχτά στην φυσική τους μορφή ρέματα είναι ζωής ευεργέτες και γι αυτό το λόγο σε όλο τον κόσμο τα «αποκαλύπτουν»..

Σήμερα είναι μια μεγάλη πρόκληση, να ανοίξει και να αποκαλυφθεί το ποτάμι στο σημείο εκείνο και να αποδοθεί στην πόλη και στους πολίτες. Αρκεί να υπάρχει πολιτική θάρρους, γνώσης και αλήθειας και όχι στρουθοκαμιλισμού: Το ότι δεν βλέπουμε τα ποτάμια, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν.