Η κυκλοφοριακή ασυδοσία σε κατήφορο, χωρίς σταματημό

Από τον Βασίλη Σγούτα*

Ο εθισμός στο κυκλοφοριακό αλαλούμ. Όλοι βολεύονται, ή νομίζουν ότι βολεύονται, όταν παραβαίνουν τους κανονισμούς. Και έτσι ο κατήφορος της κυκλοφοριακής ασυδοσίας σταματημό δεν έχει. Και η Πολιτεία; Μάλλον βολεύεται και αυτή, γιατί δεν χρειάζεται να πάρει αποφάσεις που να πονάνε.

Η κυκλοφορία στην Πλατεία Ομονοίας έχει κάπως ηρεμήσει

Παράλογα του κυκλοφοριακού

Συγκοινωνίες, κίνηση οχημάτων και διτρόχων, ανταγωνίζονται καθημερινά για ζωτικό χώρο. Μια μάχη χωρίς τέλος. Μηχανές και μηχανάκια, όλο και πιο συχνά, και όχι μόνο σε ώρες μειωμένης κίνησης, οδηγούν αντίστροφα σε μονόδρομους, ή ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια αν ο δρόμος δεν είναι ελεύθερος. Έχει πια καθιερωθεί, στη συνείδηση των οδηγών, σαν αναφαίρετο δικαίωμα τους, να αποφασίζουν αν θα παραβούν τον νόμο και οποιαδήποτε άλλη άποψη θα ήταν γι’ αυτούς παράλογη. Και δεν είναι λίγες οι φορές που και αυτοκίνητα κινούνται αντίστροφα σε μονόδρομους. Το χειρότερο είναι ότι η ευρύτερη κοινωνία έχει πια εθιστεί σε αυτή την πραγματικότητα.

Προς αποτροπή στάθμευσης, αλλά και για να φαρδύνουν τα πεζοδρόμια, ορισμένοι δρόμοι με δύο λωρίδες κυκλοφορίας έχουν πια μόνο μια. Όταν γίνονται μετακομίσεις, ένας απλός κώνος τοποθετείται στην αρχή του δρόμου, συνήθως χωρίς έγκριση και πολλές φορές σε ώρες αιχμής, αχρηστεύοντας τελείως την κυκλοφορία. Πρόβλημα των οδηγών να βρουν τη λύση.

Μαζί με τους πεζούς περιμένουν, μερικές φορές, και μηχανάκια να ανάψει το πράσινο σε διαβάσεις. Όπως στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, όπου έχουμε δει και ασυνόδευτους σκύλους που υπομονετικά περιμένουν να περάσουν και αυτοί μαζί.

Στέγαστρο στα ύψη – μόνο για κατακόρυφη βροχή και κατακόρυφο ήλιο

Τα στέγαστρα στους σταθμούς του προαστιακού, και στις στάσεις του τραμ, έχουν κατασκευαστεί σε μεγάλο ύψος και με μικρό πλάτος. Και διερωτάσαι γιατί. Λες και ο ήλιος, η βροχή και ο αέρας έρχονται πάντα κατ’ ευθείαν από πάνω.

Η Σαλαμίνα ακόμα αναζητάει την ζεύξη

Απέναντι από τη Σαλαμίνα, το Πέραμα, με 25.000 κατοίκους όσους και μια πόλη σαν το Άργος, και με τη δεύτερη μεγαλύτερη σε επιβατική κίνηση πορθμειακή γραμμή της Ευρώπης, συνεχίζει να αναζητεί αντάξια συγκοινωνιακή σύνδεση, τουλάχιστον με τον Πειραιά. Οι μέρες δόξας με το θρυλικό τρενάκι, το τότε καμάρι της περιοχής, ανήκουν στην ιστορία. Όσο για το όραμα της ζεύξης, χρόνια τώρα αιωρείται πάνω από τα στενά της Σαλαμίνας.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design