Όταν η πολιτεία παραιτείται των δικαιωμάτων της

Του Βαγγέλη Αποστόλου*

Την ίδια ώρα που η Κυβέρνηση έκανε ένα βήμα ακόμη για την ιδιωτικοποίηση στη διαχείριση του νερού, έκανε στον ίδιο νόμο κι ένα άλμα 187 χρόνων. Κατήργησε το μοναδικό όπλο που είχε η Πολιτεία για την υπεράσπιση της δημόσιας γης, το Τεκμηρίου Κυριότητας του Δημοσίου στα δάση και τις δασικές εκτάσεις.

Τι είναι αυτό το τεκμήριο; Είναι το δικαίωμα του Ελληνικού Δημοσίου να υπερασπιστεί τη κυριότητά του στις άγριες γαίες, δηλαδή στις μη καλλιεργούμενες και μη οικοδομήσιμες εκτάσεις, ένα δικαίωμα που απορρέει από τη Συνθήκη Απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης (1832), το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830) και τις μετέπειτα συνθήκες προσαρτήσεων των νέων χωρών.

Η πιο πρόσφατη απόφαση εφαρμογής του συγκεκριμένου τεκμηρίου αφορά στην απόφαση που εξέδωσε πριν ένα χρόνο το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, για μια υπόθεση που κράτησε 50 χρόνια, με την οποία απέρριψε τη διεκδίκηση από το Άγιο Όρος και συγκεκριμένο ιδιώτη μιας έκτασης 17.000 στρ. στη Χαλκιδική.

Το σημαντικότερο όμως είναι η βάση στην οποία στηρίχτηκε η απόφαση για την ισχύ του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου, «ότι η έκταση αποτελούσε δημόσια γαία του Οθωμανικού Δημοσίου, η οποία μετά την προσάρτηση των Νέων Χωρών περιήλθε στη Κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου».

Βέβαια το τεκμήριο αυτό είναι μαχητό, που σημαίνει ότι στο Δημόσιο ανήκουν όλες αυτές οι εκτάσεις, πλην αυτών που αναγνωρίστηκαν με έναν εκ των νομίμων τρόπων, είτε με νομοθετική παρέμβαση του ελληνικού κράτους, από την πρώτη με το Βασιλικό Διάταγμα του 1836 μέχρι και την πιο πρόσφατη του νόμου 3208/2003, είτε με αναγνωριστικές αποφάσεις του Υπουργού Γεωργίας κατόπιν γνωμοδότησης του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών στο οποίο προσέφευγαν οι ενδιαφερόμενοι, είτε με αμετάκλητες αποφάσεις των τακτικών Δικαστηρίων.

Να συμπληρώσω ότι χρησικτησία σε αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχει, εκτός αν αποδειχθεί η νομή τους σύμφωνα με το Ελληνορωμαϊκό Δίκαιο, δηλαδή επί 35 χρόνια προ του 1915. Αυτό το τεκμήριο δεν υπάρχει πλέον για το Δημόσιο που υποχρεούται στο εξής να αποδεικνύει μόνον αυτό την ιδιοκτησία του επί των αμφισβητούμενων εκτάσεων κι όχι ο ιδιώτης.

Βέβαια η αμφισβήτηση αυτή έχει ξεκινήσει από παλιά, όταν ο πρώην Πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε μία συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 24 είχε πει τη φράση: Υπάρχει κι άλλος παραλογισμός, το περίφημο κριτήριο-τεκμήριο ιδιοκτησίας.

Δεν τόλμησε όμως να το καταργήσει, το κάνει σήμερα ο γιος του και μάλιστα μετά από 200 χρόνια κοντά από τη θέσπισή του.

Το σίγουρο είναι ότι η ρύθμιση αυτή θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη επιβράβευση των καταπατήσεων δημόσιας περιουσίας.

*Βαγγέλης Αποστόλου- Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Εύβοιας & πρώην Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Πηγή: “Τα Νέα”