Του Προκόπη Γιόγιακα/
Δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένω με την οικογένειά μου. Είναι μια συνηθισμένη ταράτσα μιας τυπικής Αθηναϊκής πολυκατοικίας στρωμένη με « ταρατσόπλακες» πάνω στην οποία είναι στερεωμένοι τέσσερις ηλιακοί θερμοσίφωνες.
Δεν υπήρχε άλλωστε και κανένας λόγος να το κάνω. Κι αυτό διότι τον χειμώνα το ρεύμα αέρα που βρίσκει δίοδο ανάμεσα από τις πολυκατοικίες και κατεβαίνει από τον Υμηττό σε «ξυρίζει» ενώ το καλοκαίρι ο ήλιος σε χτυπάει στο κεφάλι. Όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται για το ιδανικότερο μέρος στον κόσμο.
Ένα απόγευμα, από τα πολλά που είμαι πλέον αναγκασμένος λόγω καραντίνας να περνάω στο σπίτι),παρασυρόμενος και από τις …τύψεις ότι δεν αφιερώνω πολλή ώρα στα παιδιά, μια και σχεδόν όλη την ημέρα την περνάω σε ένα μικρό δωμάτιο δουλεύοντας από το σπίτι, τους πρότεινα να ανεβούμε να παίξουμε στην ταράτσα.
Μπορεί να φταίει η καραντίνα, μπορεί να φταίει το πήξιμο αλλά μου φάνηκε σαν ένα μέρος που μπορείς να κάνεις πράγματα (!). Τα παιδιά ξετρελάθηκαν, ανέβασαν μέχρι και το skateboard (για την ακρίβεια εγώ το ανέβασα…). Τις μέρες που ακολούθησαν οφείλω να πω ότι η ταράτσα έγινε η γλυκιά συνήθεια των απογευμάτων με καλό καιρό. Και το «πάμε ταράτσα» αντικατέστησε το «πάμε πλατεία».
Hamba Kahle
Μια μέρα που οι μικρές άρχισαν τη γυμναστική άρχισα και εγώ να περπατάω αργά πάνω –κάτω στην ταράτσα. Ναι, από το τίποτα είναι και αυτό κάτι σκέφθηκα. Και μου ήρθε στο μυαλό ο Νέλσον Μαντέλα (!). Η αγαπημένη του φράση ήταν « hamba Kahle», που σημαίνει να «προχωρείς αργά». Αυτή η φράση τον έσωσε κατά τις 10.052 μέρες της φυλάκισής του. Τα κατάφερε κάνοντας όλα τα πράγματα αργά. Αργά λοιπόν και εγώ ενάντια στην … σκουριά που απειλεί τις αρθρώσεις.
Η ταράτσα λοιπόν στάθηκε (και στέκεται ακόμη) αφορμή να γνωρίσω καλύτερα τη γειτονιά μου και τους ανθρώπους που μένουν σε αυτήν. Είδα τις κουρτίνες να ανοίγουν και να μην κρύβουν πλέον τους ανθρώπους μέσα στα διαμερίσματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήξερα για παράδειγμα ότι αγαπητός γείτονας που μένει στην απέναντι πολυκατοικία παίζει πολύ ωραία πιάνο. Αντάλλαξα ένα γεια με ανθρώπους (βλέποντας τους στα απέναντι μπαλκόνια) που μέχρι πρότινος αγνοούσα την ύπαρξή τους. Παρατήρησα ανθρώπους, πυλωτές, κατασκευές που τόσα χρόνια φεύγοντας το πρωί για δουλειά και γυρνώντας το βράδυ δεν κατάφερα να δω.
Και ένοιωσα για λίγο το ίδιο σχεδόν καλά, όπως τότε μικρός στη Γερμανία που μεγαλώνοντας σε ένα συγκρότημα για οικονομικούς μετανάστες (η κάθε οικογένεια είχε ένα δωμάτιο και υπήρχαν κοινά μπάνια για γυναίκες και άνδρες) ήμουν χαρούμενος που έπαιζα με παιδιά από την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία (ναι,υπήρχε κάποτε ένα κράτος που το έλεγαν Γιουγκοσλαβία) κι άλλους.
Σε …αεροπλάνο
Κοιτάζω από πάνω και βλέπω ανθρώπους να κινούνται στις πυλωτές. Όχι, δεν νοιώθω ότι είμαι σε αεροπλάνο, αλλά μπαίνω στον πειρασμό να δω αν … η γη μοιάζει με ζωγραφιά. Σίγουρα τα σπίτια (δηλαδή οι πολυκατοικίες) δεν μοιάζουν με σπιρτόκουτα… Τις τελευταίες λέξεις τις δανείστηκα από το τραγούδι «από το αεροπλάνο» (στίχοι Σώτια Τσώτου, μουσική ερμηνεία Κώστας Χατζής).
Η ταράτσα λοιπόν στάθηκε (μια ακόμη αφορμή) την εποχή του κορωνοϊου να σκεφτώ και να δω πράγματα. Και δυστυχώς όχι μόνο καλά και νοσταλγικά. Σκέφτηκα και σκεφτομαι πολύ το μέλλον, αλλά εδώ απαντήσεις δεν μπορώ να δώσω. Βλέποντας και κάνοντας…
Μια ερώτηση όμως με απασχολεί πολύ. Ποιος τελικά θα είναι κερδισμένος βγαίνοντας από αυτήν την κατάσταση; Προσωπικά, θεωρώ (πέρα από την υγεία) αυτός που θα κρατήσει την ανθρωπιά του. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή τρέμω κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα με μια ομάδα νεαρών –κυρίως- σε μια πόλη της νότιας Ισπανίας να επιτίθεται σε ασθενοφόρα που μετέφεραν ηλικιωμένος ασθενείς με κορωνοίο(!). Την είδηση αυτή τη διάβασα πριν λίγες μέρες στον Τύπο.
Και για το τέλος, λίγη τροφή για σκέψη. Αν εμείς με μερικές εβδομάδες εγκλεισμού τα βρήκαμε σκούρα, ευκαιρία να σκεφτούμε και όλους αυτούς που επί χρόνια ζούσαν πιο βάρβαρες καταστάσεις και ψάχνουν μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Τελικά είναι βέβαιο πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει…
Πηγή: f/b
