Παραλογισμοί στους δρόμους, τις στάσεις και τα λεωφορεία της Αθήνας

Από τον Βασίλη Σγούτα*

Τα συναντάμε τόσο συχνά στους δρόμους της Αθήνας, που φτάσαμε να τα θεωρούμε κανονικά και μη αναστρέψιμα φαινόμενα. Στις νέες ασφαλτοστρώσεις κανείς δεν ελέγχει το πάχος του προς αφαίρεση υλικού και έτσι τα πεζοδρόμια κονταίνουν, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ ψηλώνουν. Λεωφορεία που δεν προσεγγίζουν στα πεζοδρόμια των στάσεων για επιβίβασεις -αποβίβασεις, μετατρέποντας τους επιβάτες σε μπουλούκια και με τα ΑμεΑ εντελώς ξεχασμένα. Ως πότε πρέπει να τα ανεχόμαστε όλα με το κεφάλι σκυφτό; Ως πότε θα παραμένουμε πολίτες χωρίς δικαιώματα;

Επιβίβαση και ταυτόχρονη αποβίβαση επιβατών μακριά από το πεζοδρόμιο της στάσης, με  αποτέλεσμα να αναβαίνει στα 30-35 εκατοστά το πρώτο σκαλί του λεωφορείου

Έμμεσες υπερυψώσεις

Το ύψος των πεζοδρομίων σε σχέση με τα παρακείμενα οδοστρώματα μειώνεται σταθερά γιατί, όταν εκτελούνται νέες ασφαλτοστρώσεις, συνήθως δεν αποξηλώνεται πάχος ασφάλτου αντίστοιχο του νέου τάπητα. Έτσι από τα 17-18εκ. έχουμε φτάσει ακόμα και στα 12.

Σταδίου & Αμερικής: τι … ωραία σχέση πεζοδρομίου με άσφαλτο!

Και ενώ τα πεζοδρόμια στην ουσία κονταίνουν, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ στην πράξη ψηλώνουν. Όλοι βλέπουμε ότι συνήθως σταματάνε σε απόσταση από τα πεζοδρόμια, είτε λόγω σταθμευμένων αυτοκινήτων, είτε λόγω κλαδιών δέντρων που προεξέχουν πάνω από το δρόμο, είτε και από συνήθεια. Με αποτέλεσμα την αύξηση του ύψους για να ανέβεις ή να κατέβεις. Για να μπεις ή για να βγεις από λεωφορείο, μιλάμε πια για ένα πρώτο σκαλί 30-35 εκ. πιο ψηλά από την άσφαλτο. Είναι σαν τα λεωφορεία να είναι υπερυψωμένα. Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε αυτό, για όλους μας, αν οι είσοδοι κατοικιών, χώρων εργασίας και εστίασης ήταν υπερυψωμένες κατά 30-35εκ. από τα πεζοδρόμια. Και χωρίς ενδιάμεσο σκαλοπάτι.

Σμύρνης στον Ταύρο: καινοφανής σχεδιασμός συνάντησης κράσπεδου με οδόστρωμα

Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο διαδεδομένο που το θεωρούμε φυσιολογικό και μη αναστρέψιμο. Όσο για τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας, ισορροπίας, αναπηρίας ή ύψους, όπως τα παιδιά, αυτοί όλοι είναι ξεχασμένοι. Όπως και η εργονομία.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design