Του Δημήτριου Κοτσώνη*
Με έντονο από την μια μεριά το πρόβλημα των σεισμών και από τη άλλη την ύπαρξη κτιρίων που είναι κατασκευασμένα με παλαιούς αντισεισμικούς κανονισμούς, καθώς των λιθόκτιστων κτιρίων, στα οποία καθ’ ολοκληρία ανήκουν τα παραδοσιακά κτίρια, ανακύπτει το ζήτημα της ενισχύσεως τους, πρωτίστως βεβαίως των μεγάλης σπουδαιότητας κρατικών κτιρίων, που ούτε και για αυτά ελήφθη κάποια μέριμνα ( κεντρικά υπουργεία, κτίρια αμυντικής υποστηρίξεως κλπ.).
Είναι ανακόλουθο τη στιγμή που επιδοτούμε την ενεργειακή θωράκιση των κτιρίων και την ενεργειακή τους αναβάθμιση, να μην επιδοτούμε την σεισμική τους θωράκιση, γιατί την οποία είναι βέβαιη η επιχορήγηση της Κοινότητας. Επιδότηση η οποία θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω μέσω πολεοδομικών παροχών, όπως π.χ. με μεταβολή μέρους της Πιλοτής σε χώρους κυρίας χρήσης.
Στην Ιαπωνία μετά από τον μεγάλο σεισμό, αναθεωρήθηκε ο αντισεισμικός κανονισμός, όπως και εδώ.
Εκεί όμως προχώρησαν σε εκτεταμένες προσαρμογές των υφιστάμενων κτιρίων στον νέο κανονισμό. Μια δε από τις μεθόδους που κυρίως εφαρμόστηκε, για την προσαρμογή των κτιρίων στον νέο κανονισμό, ήταν η τοποθέτηση σιδήρων δικτυωμάτων μεταξύ των φατνωμάτων του εξ οπλισμένου σκυροδέματος φορέα των κτιρίων, που συνεπάγεται μειωμένες επεμβάσεις στο εσωτερικό των κτιρίων.
Στην Ελλάδα μια ενίσχυση παλαιού κτιρίου, την οποία έχω υπ όψιν μου, έγινε χωρίς διακοπή της λειτουργίας του και χωρίς επεμβάσεις στο εσωτερικό του. Αυτή έγινε σε κτίριο που ευρίσκεται επί της οδού Βουλής στην Αθήνα, στο οποίο κατασκευάστηκε σιδηρός πύργος εντός τού εσωτερικού φωταγωγού του, ο οποίος συνδέθηκε με τον φορέα του κτιρίου. Μέθοδος που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε κτίρια αρκετών υπουργείων, όπως τα κτίρια των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, Υγείας και σε πολλά αλλά.
Στην Ελλάδα όλα τα σχετικά σεμινάρια και οι οδηγίες του αρμόδιου υπουργείου, κατευθύνονται μόνο στην επιδιόρθωση βλαβέντων κτιρίων και όχι στην ενίσχυση των μη βλαβέντων και την προσαρμογή τους στον νέο αντισεισμική κανονισμό.
Εξάλλου δεδομένης της κοινής αποδοχής περί της ευπάθειας των κτιρίων τα οποία διαθέτουν Πιλοτή, ανακύπτει το ερώτημα, γιατί το υπουργείο δεν ασχολήθηκε με τη σύσταση μέτρων για εξασφάλιση τους έναντι αυτής της ευπάθειας, πολύ περισσότερο που αυτή μπορεί να γίνει με μικρή δαπάνη, η οποία είναι αντιμετωπίσιμη ακόμη και υπό την σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση των Ελλήνων και τούτο πέραν της θέσπισης επιδοτήσεως της σχετικής δαπάνης, η οποία θα μπορούσε να τύχει και σημαντικής διάθεσης κονδυλίων από την Κοινότητα. ( Ένας τρόπος θα ήταν η πλήρωση με οπλισμένο σκυρόδεμα μερικών από τα κενά μεταξύ υποστυλωμάτων της Πιλοτής, καταλλήλως ακυρωμένων επί του φορέα του κτιρίου και των τοιχωμάτων του υπογείου).
Δεν πρέπει τέλος να παραβλέψουμε την τεράστια απασχόληση την οποία θα προσφέρει αυτή η επιβεβλημένη σεισμική θωράκιση των κτιρίων στον οικοδομικό κλάδο. Με την υποσημείωση ότι, αυτή αποτελεί ανάπτυξη μιας οικονομικής δραστηριότητας, η δαπάνη για την οποία, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, απορροφάται από την εργασία εργατοτεχνικό προσωπικού.
Δραστηριότητες, άλλωστε, που πρέπει να αναζητούνται σε περιόδους οικονομικής κρίσεως, αφού προσφέρουν απασχόληση σε έναν κλάδο, η ανάκαμψη του οποίου υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες θα είναι μακροχρόνια.
Σκέψη που οδηγεί ακόμη και στη μείωση των κονδυλίων για δημόσια έργα και την κατεύθυνση στην ενίσχυση των υφιστάμενων κτιρίων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ιδιάζουσα ανεργία του οικοδομικού κλάδου, αντί της απασχόλησης μηχανημάτων, που σε μεγάλο βαθμό έχουν αντικαταστήσει το εργατοτεχνικό προσωπικό στα έργα του δημόσιου τομέα. Θα μπορούσε ακόμη να τεθεί ως προϋπόθεση για την επιδότηση η εντοπιότητα απασχόλησης εργατοτεχνικού προσωπικού για την στήριξη των τοπικών οικονομιών!
Προδήλως η ενταύθα σκέψη δεν είναι πρωτότυπη, αλλά επανάληψη των μέτρων του Ρούσβελτ κατά την μεγάλη κρίση του 1929.
Βέβαια τα μέτρα αυτά δεν είναι άμεσα αναπτυξιακά, αλλά μακροπρόθεσμου αποδόσεως, πλην όμως εξόχως κοινωνικής δικαιοσύνης. Άλλωστε η μόνη διέξοδος για την πολύ αναγκαία ΑΝΆΠΤΥΞΗ της Χώρας δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη της ΒΙΟΜΗΧΑΝΊΑΣ & της ΒΙΟΤΕΧΝΊΑΣ.
*Δημήτριος Κοτσώνης, πολιτικός μηχανικός
