Της Ελένης Μπόκια*
Δανείζομαι ως τίτλο το στίχο αυτό του Α. Κάλβου, ο οποίος αποτελεί για μένα κινητήρια δύναμη σκέψης και δράσης.
Πολύ συχνά αναπολώ ένα ίσως προφητικό νεανικό μου βίωμα: Καθηγητής φιλόλογος, εκκεντρικά ιδιοφυής, μπαίνει για πρώτη φορά στην τάξη μας για να αναπληρώσει μόνο για μια ώρα τον τακτικό καθηγητή. Πιάνει λοιπόν και μας διαβάζει, με ρυθμό βομβαρδιστικό, ένα από τα πιο δυσνόητα και μακροσκελή ποιήματα που θα μπορούσε κανείς να διδάξει σε μαθητές Λυκείου: την Ωδή «Εις Σάμον» του Ανδρέα Κάλβου, στην οποία και περιλαμβάνεται ο παραπάνω στίχος. Με το που τελειώνει την ανάγνωση, χωρίς δεύτερη ανάσα, μας ρωτάει: «Ποιος θα μας πει το νόημα;». Κόκκαλο, κανείς, αμηχανία παντού. Και τότε, γυρνάει προς το μέρος μου, με καρφώνει με το βλέμμα του και λέει χωρίς να μου αφήσει κανένα περιθώριο άρνησης: «Πες μας» (ούτε που με ήξερε, ίσως κάτι διάβασε στα μάτια μου, ίσως κι εγώ να τον είχα καρφώσει πρώτη με το βλέμμα μου, δεν ξέρω).
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ καθόλου και μπορεί να ήταν μία από τις πιο αυθόρμητες απαντήσεις που έχω δώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, με θάρρος που με ξάφνιασε και μένα την ίδια: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Αυτό κατάλαβα μόνο». Προφανώς ο καθηγητής δεν περίμενε ακριβώς αυτή την απάντηση, γιατί έμεινε σκεπτικός για κάμποση ώρα και μετά είπε απλά: «Δίκιο έχεις».
Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω αυτό το «δίκιο». Όχι απλά να το βρω αλλά και να το μεταδώσω στους ελεύθερους επαγγελματίες κι επιχειρηματίες που με την «αρετή» και την «τόλμη» τους στήριξαν και στηρίζουν την ελληνική οικονομία για να λάβουν ως επιβράβευση τι άραγε;
- Ένα σχεδόν ληστρικό σύστημα φορολόγησης που αγνοεί προκλητικά πόσο στενά είναι τα περιθώρια κέρδους του επαγγελματία λόγω της μείωσης των εισοδημάτων των πελατών του, για την οποία δε φταίει ο ίδιος αλλά περισσότερο αυτοί που τον φορολογούν. Και που τον αντιμετωπίζει καχύποπτα ως εξορισμού φοροδιαφεύγοντα.
- Ένα ανεπαρκές και ανάλγητο σύστημα ρυθμίσεων ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο και τους ασφαλιστικούς φορείς, τόσο δυσλειτουργικό που είναι σαν να αντιμάχεται την εισροή χρήματος στα ταμεία του.
- Ένα νομοθετικό σύστημα που θεωρεί (και ορθώς) ζήτημα μεγίστης προτεραιότητας την προστασία της κύριας κατοικίας των ιδιωτών, αλλά ούτε την πιο στοιχειώδη πρόνοια δεν έχει λάβει για την προστασία της κατοικίας μιας μεγάλης κατηγορίας επαγγελματιών που θεωρείται ότι έχουν εμπορική ιδιότητα ή πτωχευτική ικανότητα.
- Ένα τραπεζικό σύστημα που θέτει ευνοϊκότερους όρους στη χρηματοδότηση ή την αναδιάρθρωση στεγαστικών δανείων παρά επιχειρηματικών. Και ιδού τα αποτελέσματα της υπερεπένδυσης σε ακίνητα: στασιμότητα και ανεργία.
- Μία παραδοσιακή «ακινητοκεντρική» νοοτροπία της γενιάς που προτιμά να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ παρά το γιατρό, το λογιστή ή το δικηγόρο. Η γενιά δυστυχώς αυτή «επένδυσε» στην ανεργία και τη φτώχεια των παιδιών και των εγγονών της.
Πόση άραγε δύναμη, πόση αρετή και τόλμη χρειάζεται για να παραμείνει κανείς ελεύθερος μέσα σ’ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον; Και γιατί να μη διοχετεύσει την αρετή και την τόλμη του προς άλλες αγορές, πιο φιλελεύθερες;
Θα’θελα μέσα από αυτή τη στήλη να στηρίξω με τον τρόπο που μπορώ τα «ελεύθερα» τέκνα αυτής της χώρας που παραμένουν εντός των τειχών, παρά τον άδικο πόλεμο που τους γίνεται.
*Η Ελένη Μπόκια είναι δικηγόρος με προηγούμενη εμπειρία στον τραπεζικό τομέα κι εξειδικεύεται κατεξοχήν σε ζητήματα υπερχρέωσης επιχειρήσεων και ιδιωτών (ρυθμίσεις δανείων, εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης οφειλών επιχειρήσεων, νόμος «Κατσέλη» κλπ.).
Μπορείτε να στέλνετε ερωτήματα για ζητήματα που σας απασχολούν στο e-mail: empokia@gmail.com
