Ζωή… πατίνι στην κυκλοφοριακή πραγματικότητα της Αθήνας

Από τον Βασίλη Σγούτα*

Η μικροκινητικότητα αποτελεί διεθνώς νέο μοντέλο βιώσιμης μετακίνησης. Ωστόσο μοιάζει ανέφικτη η αρμονική συμβίωση των πατινιών με την πολεοδομική και κυκλοφοριακή πραγματικότητα της Αθήνας. Τα πατίνια κυκλοφορούν σαν να είναι υπεράνω κανόνων. Είναι καινοφανές ότι αυτό το καινούργιο κυκλοφοριακό μέσο, πρώτα κυκλοφορεί, μετά αρχίζουν οι συζητήσεις για το πώς πρέπει να κυκλοφορεί και, στο τέλος, θεσπίζονται κάποιοι κανόνες, που ίσως τηρηθούν.

Τι σιγουριά και ασφάλεια για το κυκλοφοριακό να εμπνέουν τα πατίνια;

Τα πατίνια

Ήταν που ήταν δύσκολο το κυκλοφοριακό, προστέθηκαν, από το 2019, και τα πατίνια. Ένα ακόμα βάρος στην κυκλοφορία. Δεν αποτελεί υπερβολή ότι η χρήση τους, ακόμα και στα πεζοδρόμια, άρχισε λίγο πολύ αυθαίρετα και είχε φέρει, στην αρχή ιδιαίτερα, σε πλήρη αμηχανία τις αστυνομικές και δημοτικές Αρχές, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, οι οποίες προσπάθησαν και προσπαθούν να βρουν λύσεις. Πολύ δύσκολο, όμως. Γιατί ενώ οι ίδιοι οι χρήστες τα χρησιμοποιούν σαν να είναι ποδήλατα, στην πραγματικότητα, με τις ταχύτητες που μπορούν να αναπτύξουν, δεν έχουν καμιά συνάφεια με ποδήλατα. Είναι ένα ηλεκτροκίνητο  μέσο μεταφοράς ιδιαίτερα επικίνδυνο. Πολύ δύσκολο να αφομοιωθούν τα πατίνια στο κυκλοφοριακό της Αθήνας. Ακόμα και αν περιοριστεί η μέγιστη ταχύτητα τους στα 25χλμ/ ώρα, ταχύτητα που μπορούν να αναπτύξουν και τα ποδήλατα, τα πατίνια θα εξακολουθούν να είναι πολύ πιο επικίνδυνα και πιο ασταθή.

Και το σωστό και το ατάκτως ερριμμένο

Με την επιδεικνυόμενη ανοχή στην ανεξέλεγκτη κυκλοφορία τους και στην επίσης ανεξέλεγκτη εναπόθεση τους οπουδήποτε, έχει κάνεις την εντύπωση ότι τα πατίνια είναι υπεράνω κανόνων. Είναι καινοφανές ότι αυτό το καινούργιο κυκλοφοριακό μέσο, πρώτα κυκλοφορεί, μετά αρχίζουν οι συζητήσεις για το πώς πρέπει να κυκλοφορεί και, στο τέλος, θεσπίζονται κάποιοι κανόνες, που ίσως τηρηθούν.

Οδηγώντας στη μέση της 28ης Οκτωβρίου στα Βριλήσσια

Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι η χρήση πατινιών άρχισε από τους φαρδείς επίπεδους δρόμους και τα επίσης φαρδιά πεζοδρόμια της Καλιφόρνιας. Όπου και η εναπόθεση τους, μετά την χρήση, δεν δημιουργεί προβλήματα. Είναι σημαντικό να μην αντιστρέφονται οι όροι, να μην πρέπει η πόλη να τρέχει λαχανιασμένη να βρει λύσεις για τα πατίνια, αλλά, αντίθετα να αποδείξουν οι κατασκευαστές των πατινιών ότι μπορούν τα πατίνια να συμβιώσουν αρμονικά με τα κυκλοφοριακά και πολεοδομικά δεδομένα, και πρώτιστα με τους πεζούς. Για την Αθήνα δεν θα είναι εύκολο.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design