Χρέος των πολιτών να χαράξουν και να διεκδικήσουν το μέλλον της πόλης

Από τον Βασίλη Σγούτα*

Τι να μας επιφυλάσσει άραγε το μέλλον; Μερικά είναι προβλέψιμα, τα περισσότερα όχι. Κάποια εξαρτώνται από εξωγενείς παράγοντες που δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε, και ακόμα πιο δύσκολα μπορούμε να μεταβάλλουμε. Τι μένει λοιπόν να κάνουμε; Να παραμείνουμε απαθείς θεατές των εξελίξεων δεν θα το ήθελε κανείς μας. Άρα τι; Αναπόδραστο είναι το χρέος μας προς την πόλη όπου ζούμε και που απλόχερα μας χάρισε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας. Ας συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας και να ασκούμε πιέσεις, ατομικά και συλλογικά. Στα χέρια μας είναι η Αθήνα.

Προς την οδό Αχιλλέως

Σαν αύριο

Εάν η Μηχανή του Χρόνου μπορούσε να αντιστρέψει τη ματιά της και να μας αφηγηθεί το μέλλον, τι να περιμένει κανείς; Τι ανεπιθύμητους εφιάλτες, αλλά και τι όνειρα που ίσως αποδειχτούν πραγματοποιήσιμα.

Ουρανοξύστες στο Πεδίο του Άρεως.

Είναι γνωστό ότι τα διεθνοποιημένα επιχειρηματικά συμφέροντα φραγμούς δεν έχουν. Γιατί όχι και πρόταση, με ευφάνταστες «πειραγμένες» απεικονίσεις, που θα αποδείκνυαν ότι σαράντα ή και πενήντα όροφοι, στο Πεδίο του Άρεως, δεν κρύβουν την Ακρόπολη; Όλα να τα περιμένει κανείς.

Υπάκουα αυτοκίνητα στις διασταυρώσεις

Με το άναμμα του κόκκινου, η αυτόματη επιβράδυνση και ακινητοποίηση όλων των τροχοφόρων, δεν είναι έξω από τις δυνατότητες της μελλοντικής τεχνολογίας. Και τι θα γίνει, τότε, με την έμφυτη ροπή μας προς την παρανομία; Κάποια άλλη διέξοδος σίγουρα θα βρεθεί.

Τελεφερίκ μεταξύ Λυκαβηττού και Ακρόπολης.

Με μοντέλο το Ρίο ντε Τζανέιρο. Κάποιος δεν θα το προτείνει και αυτό;

«Εδώ μιλάνε Ελληνικά»

Θα δούμε, άραγε, ανάλογες επιγραφές σε εισόδους καταστημάτων; Και να αποτελέσει, μια μέρα, επαγγελματικό πλεονέκτημα να ξέρεις, σαν δεύτερη γλώσσα, τα Ελληνικά;

Η πρωτεύουσα της Ελλάδας αλλού.

Να ελπίσουμε πως δεν θα το ακούσουμε ποτέ αυτό. Την πρωτεύουσα μας τη θέλουμε στην Αθήνα. Το Ναύπλιο και η Αίγινα ας παραμείνουν μακρινές ιστορικές αναμνήσεις.

Κτίρια με λιγότερες επιγραφές.

Όχι επιγραφές άσχετες με τους χρήστες των κτιρίων. Ούτε στα δώματα. Δύσκολο στην εφαρμογή, αλλά με την εξέλιξη των ηλεκτρονικών μέσων πληροφόρησης και διαφήμισης, ίσως όχι και τόσο ουτοπικό. Τα κτίρια δικαιούνται πιο καλή μεταχείριση.

Σταδίου και Αιόλου

Κατεδαφίσεις διατηρητέων.

Καμιά, χωρίς σοβαρό αιτιολογημένο λόγο, κατεδάφιση παλιών διατηρητέων, αλλά ούτε και πιο σύγχρονων. Ζητούμενο η καθολική αλλαγή νοοτροπιών, όπου ο χαρακτηρισμός «διατηρητέο» να σημαίνει διατηρητέο. Η ιστορική συνέχεια της Αθήνας το δικαιούται.

Ως πότε θα υπάρχουν άστεγοι στην Αθήνα;

Μια πόλη χωρίς άστεγους.

Αλλοίμονο αν η κοινωνική μας ευαισθησία συνεχίσει να μένει στα λόγια.

Εξάλειψη όλων των προβλημάτων.

Όχι και μια πόλη χωρίς προβλήματα και νεύρο. Καλά είναι και μερικά ελαττώματά μας. Να μην αλλοτριωθούμε τελείως.

*Βασίλης Σγούτας: Αρχιτέκτων. Μετά την Νότιο Αφρική και το Ιράκ, σταδιοδρομεί από το 1961 ως εταίρος του Κώστα Σγούτα και από το 1999 με τον Δημήτρη Σγούτα. Αντιπρόεδρος ΣΑΔΑΣ 1983-1984, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ 1984-2006, Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) 1999-2002, και από το 2019 Επίτιμος Πρόεδρός της. Το 2007 θεσπίστηκε το Vassilis Sgoutas Prize το οποίο απονέμεται ανά τριετία σε αρχιτέκτονες με έργο σε περιοχές κάτω από το όριο της φτώχειας. Το βιβλίο του A Journey with the Architects of the World (Jovis Verlag, 2017) έχει μεταφραστεί στην κινεζική.

-Πηγή του κειμένου είναι το βιβλίο του Βασίλη Σγούτα με τίτλο: «Ένας Αθηναίος για την πόλη του» από  τις εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

-Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Λουιζίδης, Κατερίνα Γληνού.

-Eξώφυλλο: Βάσω Αβραμοπούλου / Α4 Design