Παρουσίαση βιβλίου του αρχιτέκτονα Νίκου Μιχαλόπουλου

Η παρουσίασή του βιβλίου «11+1 Διηγήματα Πολιτικής Φαντασίας & Αρχιτεκτονικού Τρόμου» του αρχιτέκτονα και συγγραφέα  Νίκου Μιχαλόπουλου διοργανώνεται από τον εκδοτικό οίκο ΑΣΤΑΡΤΗ, την Παρασκευή 5 Απριλίου 2019 στις 20.00, στο Polis Art Cafe στο αίθριο της Στοάς Βιβλίου (Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου), Αθήνα.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στον πρόλογο του βιβλίου ο Δημήτρης Παπαχρήστος, επισημαίνει: «Ένας αρχιτέκτονας, αρχιτεκτονεί, με λογοτεχνικό τρόπο και λόγο, τη δουλειά του, ως χαλαστής και χτίστης. Δημιουργεί την εικόνα – σχέδιο της πόλης και τη σχέση του χρόνου – χώρου με επίκεντρο τον άνθρωπο … Τα 11+1 διηγήματα είναι το συμπλήρωμα των βιβλίων που έχει εκδώσει Του ΣΥΡΙΖΑ τα Εννιάμηνα, ΝΙΚ.ΜΙΧ. with FANI και Η Τριλογία της Απειλής για την Αθήνα, μαζί με τη Γιώτα Βρεττάκου».

Σύμφωνα με τον συγγραφέα το περιβάλλον και οι πόλεις δεν είναι τίποτε άλλο από εκφάνσεις της πολιτικής στο χώρο και αυτά τα δώδεκα διηγήματα, αναδεικνύουν αυτό ακριβώς με τη βοήθεια της φαντασίας και του χιούμορ.

Δημιούργησε Φανταστικά Περιβάλλοντα, ώστε χωρίς τις δεσμεύσεις του παρόντος να καταστεί εμφαντική η διάσταση των γεγονότων και πολλές φορές η κατάσταση του κτιστού περιβάλλοντος, όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται πάντα την βοήθεια της φαντασίας. Πολλές φορές την ξεπερνάει.

Έτσι, αν αποκαλυφθούν με ειλικρίνεια και εμφανιστούν τα στοιχεία που έχουν συσκοτιστεί ή αποκρυφτεί για τις πόλεις, τα κτίρια, το περιβάλλον, θα μας σηκωθεί η τρίχα για όσα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη μας, αλλά και για τις επιπτώσεις που έχουν επάνω μας, σαν κοινωνία και σαν άτομα. Κανονικά θα έπρεπε να ονομάζεται «Πολεοδομικού Τρόμου», γιατί αναφέρεται στην κατάσταση των πόλεων μας αλλά η αναφορά στους αρχιτέκτονες, έχει και στοιχεία αυτοσαρκασμού.

Το χιούμορ είναι έκδηλο, μερικές φορές γλυκόπικρο ή ακόμα και μαύρο, αλλά πάντοτε ανατρεπτικό και δημιουργικό. Εξάλλου, πολλά από όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας είναι κυριολεκτικά της «πλάκας» και μόνο με χιούμορ μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Τα δύο πρώτα διηγήματα, αποτελούν σχόλιο πάνω στην ποινικοποίηση αλλά και τις προοπτικές του επαγγέλματος του μηχανικού ενταγμένο μέσα στο επερχόμενο γενικότερο εργασιακό περιβάλλον. Θέτει όμως  έτσι τα ερωτήματα, ώστε να μας αφορούν όλους σαν επαγγελματίες. Μπαίνει το ερώτημα: Συμφέρει  να είσαι Δολοφόνος ή Επιβλέπων Μηχανικός;  Ο Δουλέμπορος ή ο Αρχιτέκτονας είναι χειρότερος κακούργος και ποιος έχει το πιο δυστοπικό μέλλον;

Στα 3. και 4. Μπαίνει το ερώτημα αν πίσω από την ανάπτυξη των πόλεων μας, υπάρχουν μυστικές οργανώσεις που μας επιβουλεύονται προωθώντας τη Mallοποίηση, τους και μετατρέποντάς μας από πολίτες σε πελάτες και 5. ασχολείται με την ερημοποίηση του κέντρου της πόλης, καταδεικνύοντας πόσο περιπετειώδες και επικίνδυνο θα ήταν, να περάσεις την τραμοδρομημένη Πανεπιστημίου του Rethink Athens τη νύχτα.

Το επόμενο ειρωνεύεται την πολυπλοκότητα και ασάφεια του Νομικού πλαισίου για το περιβάλλον θέτοντας ένα απλό ερώτημα : Τελικά πόσο είναι το εμβαδόν του σπιτιού μας; Δυστυχώς σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση.

Στα 7. και 8. μέσα από την αναφορά στο βανδαλισμό του κτιστού περιβάλλοντος καλούμεθα να απαντήσουμε αν η καμένη και βανδαλισμένη Αθήνα μπορεί να έχει ‘’λαμπρό’’ μέλλον και ποιο είναι αυτό και αν τη Marfin και το Αττικόν τα κάψαμε επειδή είμαστε επαναστάτες ή απλά ηλίθιοι;

Στα 9 και 10., τα δυο πιο μισητά κτίρια της Αθήνας, η Πρεσβεία των ΗΠΑ και το Μουσείο της Ακρόπολης, μας χλευάζουν και ανατρέπουν την εικόνα που έχουμε για αυτά .

Τέλος τα δυο τελευταία ασχολούνται με το ‘’σύγχρονο όραμα’’ που ζήσαμε, την Ολυμπιάδα της Αθήνας του 2004 και ανιχνεύουν ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των Ολυμπιακών Αγώνων.

Διαβάζοντας τα, τότε θα αισθανθείτε και τον τρόμο: Για το παρόν αλλά και για το επερχόμενο μέλλον, γιατί : «Αν δεν αγαπάς τον τόπο σου, δεν έχεις τόπο. Ο Νίκος Μιχαλόπουλος τον αγαπάει, είναι πολίτης ενεργός και δεν καταγγέλλει απλώς αλλά κάνει προτάσεις για να προληφθεί η επερχόμενη παγκοσμιοποιημένη καταστροφή που δημιουργεί ανθρώπινες χωματερές.»