Το ΥΠΕΝ να βάλει τέλος στην κακοδαιμονία των επιχειρηματικών πάρκων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΝΩΛΗ ΜΠΑΛΤΑ ΣΤΟ ECOPRESS

Του Αργύρη Δεμερτζή/

Η επιτάχυνση περιβαλλοντικής αδειοδότησης, που αναγγέλλει το ΥΠΕΝ ότι θα επιτευχθεί με το νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, η επεξεργασία του οποίου αρχίζει την Τρίτη 29  Απριλίου 2020 στη Βουλή, κινδυνεύει να μείνει για άλλη μια φορά στα χαρτιά, ειδικά  για τα επιχειρηματικά πάρκα, παρασύροντας σε νέο κύκλο τέλματος και καθυστερήσεων την οργανωμένη χωροθέτηση και ανάπτυξη  επενδύσεων  στη βιομηχανία και την εφοδιαστική αλυσίδα.

Η πραγματική, στην πράξη, περιβαλλοντική αξιολόγηση του πάρκου ως τεχνικού έργου, είναι η ρύθμιση δικλείδα, που εντέλει θα κρίνει τη συνολική επιτυχία του νομοθετικού εγχειρήματος του ΥΠΕΝ για την εξυγίανση των άτυπων συγκεντρώσεων και την προώθηση των επιχειρηματικών πάρκων γενικότερα.

Γιατί όλοι, ακόμα και οι υποψιασμένοι, νομίζουμε μέχρι σήμερα ότι όταν αδειοδοτείται ένα πάρκο οποιουδήποτε βαθμού όχλησης, κρίνεται και αξιολογείται και η περιβαλλοντική αδειοδότηση των επιχειρήσεων που υπάρχουν ή  θα εγκατασταθούν σ’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πλήρης αποσύνδεση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης  του επιχειρηματικού πάρκου, από αυτήν των επιχειρήσεων εντός αυτού, που πραγματοποιείται σε άλλο χρόνο και με άλλα κριτήρια, ξεχωριστά για κάθε μια εξ αυτών, με μόνη ωφέλεια τη θετική μοριοδότηση τους, λόγω της εγκατάστασης τους στο πάρκο.

Αυτή είναι η ισχύουσα θεσμική πραγματικότητα που πρέπει να ξεκαθαριστεί στο νέο νόμο, διορθώνοντας μια υπερβολή του παλιού νομοθέτη που κατέταξε τα πάρκα στην κατηγορία Α1, αδιακρίτως ρύπων και συνεπειών και μας ταλαιπωρεί ως φαίνεται.

Αυτά επισημαίνει σε συνέντευξη του στο  ecopress ο Μανώλης Μπαλτάς, καλώντας τον ΥΠΕΝ Κωστή Χατζηδάκη και ευρύτερα το πολιτικό σύστημα να εντοπίσει και να θεραπεύσει, ακόμη και στην εν εξελίξει κοινοβουλευτική επεξεργασία του νομοσχεδίου, την «κεφαλαιώδη αυτή… λεπτομέρεια», όπως την χαρακτηρίζει, μέσα στην οποία αποκαλύπτει ότι  κρύβεται η κακοδαιμονία, που εμποδίζει επί δεκαετίες την ανάπτυξη νέων δυναμικών και αποδοτικών επιχειρηματικών πάρκων στην Ελλάδα.

Ο Μανώλης Μπαλτάς ειδικός επιστημονικός συνεργάτης της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος και διευθύνων σύμβουλος της Re.De-Plan A.E. Consultants, η οποία  έχει εκπονήσει το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ανάπτυξη Επιχειρηματικών Πάρκων Βιομηχανίας/Εφοδιαστικής 2018-2040» και έχει μακρά πείρα και μεγάλη γνώση στο αντικείμενο, παρουσιάζει με ανοιχτά χαρτιά τις πραγματικές αιτίες της αδράνειας και τις προτάσεις για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των χαμένων μεταρρυθμίσεων.

Η συνέντευξη του Μανώλη Μπαλτά στο ecopress  έχει ως εξής:

• Μετά την ψήφιση του περιβαλλοντικού νομοσχεδίου από τη Βουλή, όπως δηλώνει ο αρμόδιος υπουργός ΠΕΝ Κωστής Χατζηδάκης «θα δούμε τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, που καθυστερούν 6 έως 8 χρόνια να ολοκληρώνονται σε 150 ημέρες». Θα ισχύσει αυτό και για τα επιχειρηματικά πάρκα;

-Μπορεί και πρέπει να ισχύσει και για τα επιχειρηματικά  πάρκα! Οι προθέσεις του υπουργού Περιβάλλοντος ασφαλώς είναι ειλικρινείς. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι υπάρχει μία … κεφαλαιώδης λεπτομέρεια, την οποία  πρέπει ο κύριος υπουργός αλλά και ευρύτερα το πολιτικό σύστημα  να εντοπίσει και να θεραπεύσει, ακόμη και στην εν εξελίξει κοινοβουλευτική επεξεργασία του νομοσχεδίου, για να μην έχουμε, τουλάχιστον στην περίπτωση των επιχειρηματικών πάρκων, μία ακόμη αποτυχημένη νομοθετική προσπάθεια υψηλών στόχων και μηδενικής αποτελεσματικότητας.

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Και στην περίπτωση της νομοθετικής πρωτοβουλίας του υπουργείου Περιβάλλοντος αυτή η κεφαλαιώδης … λεπτομέρεια αφορά στη δυνατότητα  περιβαλλοντικής επανακατάταξης των πάρκων και την μετάπτωση τους από την κατηγορία Α1, που ισχύει σήμερα γενικώς και αδιακρίτως, στις κατηγορίες Α2 ή Β, κάτω από αντικειμενικούς όρους και συνθήκες που θα εξετάζονται κατά περίπτωση. Καλούμε τον υπουργό ΠΕΝ κο Κ. Χατζηδάκη να το τολμήσει… Και κυρίως να επαναθεσμοθετήσει τη βούληση του παλιού νομοθέτη και αυτό που πραγματικά γίνεται, με σαφείς και ξεκάθαρους όρους. Να νοηματοδοτήσει, άπαξ και δια παντός, ακριβέστερα το γεγονός ότι η περιβαλλοντική αδειοδότηση του πάρκου αφορά το ίδιο ως τεχνικό έργο και τους ρύπους που αυτό δημιουργεί, καθώς υπάρχει πλήρης απεξάρτηση της διαδικασίας περιβαλλοντικής κατηγορίας και αξιολόγησης  του Πάρκου από αυτήν των επιχειρήσεων εντός αυτού. Αν παρόλα αυτά, κριθεί ότι στην περιβαλλοντική αδειοδότηση του Πάρκου συνεκτιμώνται περιβαλλοντικά και συμπεριλαμβάνονται και οι υφιστάμενες ή οι μελλοντικές (άγνωστες) επιχειρήσεις, τότε πρέπει και αυτές να αδειοδοτούνται περιβαλλοντικά ως συνοδά έργα, με την ΑΕΠΟ του πάρκου. Και επειδή για αυτό το άλμα είμαστε ανέτοιμοι ως χώρα (διοίκηση και επιχειρήσεις), ας μείνουμε προς το παρόν στο «συντηρητικό» σενάριο που εισηγούμαι, αυτό του απλού θεσμικού ξεκαθαρίσματος.

Γιατί αλλιώς θα μπλέξουμε κι άλλο, φορτώνοντας και αλλά βαρίδια, ιδίως στις υπάρχουσες επιχειρήσεις των 181 άτυπων συγκεντρώσεων της επικράτειας, αν το μέγεθος είναι σωστό. Που δεν είναι…….

• Μα πως είναι δυνατό σε ένα πάρκο που αδειοδοτείται με ΠΠΔ, δηλαδή είναι κατηγορίας Β, να μπορούν να εγκατασταθούν επιχειρήσεις μέσης όχλησης ή κατηγορίας Α2, όπως εξελίσσεται η σχετική νομοθεσία;

-Όσο κι αν φαίνεται περίεργο στον κοινό και λογικό νου, η ΑΕΠΟ του Πάρκου αφορά μόνο στα έργα υποδομής που θα κατασκευαστούν σ’ αυτό και δεν αφορά στους περιβαλλοντικούς όρους των  επιχειρήσεων  που υπάρχουν ή θα εγκατασταθούν στην περιοχή ανάπτυξης του (του Πάρκου). Περαιτέρω, ο τύπος του Πάρκου (Α /υψηλής όχλησης, Β/μέσης όχλησης, Γ/χαμηλής όχλησης) υποδηλώνει το βαθμό όχλησης των επιχειρήσεων που επιτρέπεται να εγκατασταθούν σ’ αυτό . Όμως ο τύπος του πάρκου καθορίζεται αποκλειστικά από τις χρήσεις γης της περιοχής ανάπτυξης του, όπως αυτές προσδιορίζονται κατά κανόνα στα ΓΠΣ/ΣΧΟΟΑΠ/ΖΟΕ κλπ. Αυτό θα συνεχίσει να ισχύει αυστηρά και μετά τη μετάπτωση των βαθμών όχλησης Υ.Ο., Μ.Ο. και Χ.Ο. σε περιβαλλοντική κατηγορία Α1, Α2 και Β αντιστοίχως. Συμπερασματικά, ο τύπος του Πάρκου (Α, Β, Γ, ειδικού τύπου εφοδιαστικής κλπ) δεν καθορίζεται, ούτε καν επηρεάζεται ή επηρεάζει την ΑΕΠΟ του Πάρκου. Με αλλά λόγια, δεν επιτρέπεται  να εγκριθεί  Πάρκο Τύπου Β (Μ.Ο.) σε περιοχές όπου από το ΓΠΣ επιτρέπεται μόνο χαμηλή όχληση, μέσω όρων που επιβάλλονται ή επινοούνται στην ΑΕΠΟ. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο στις περιοχές του άρθ. 5 (μέση και χαμηλή όχληση) που αναγνωρίζεται σε όλα τα σε ισχύ ΓΠΣ της χώρας, με βάση το μέχρι πρότινος ισχύον καθεστώς χρήσεων γης (ΠΔ 23.02.87).

Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής, η  ανάπτυξη ενός Πάρκου εγκρίνεται με κοινή απόφαση (ΚΥΑ) των Υπουργών Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, μέρος της οποίας (απόφασης) είναι και η ΑΕΠΟ (έγκριση της ΜΠΕ του Πάρκου). Αυτή η ΑΕΠΟ αφορά μόνο στις περιβαλλοντικές πτυχές του Πάρκου, ως τεχνικού έργου και σε καμία περίπτωση στην περιβαλλοντική αδειοδότηση των επιχειρήσεων που βρίσκονται ή θα εγκατασταθούν στην περιοχή ανάπτυξης του (του Πάρκου). Αυτές (οι επιχειρήσεις) υπόκεινται στη δική τους περιβαλλοντική αξιολόγηση και αδειοδότηση (ΠΠΔ/Β, Α2, Α1). Για τους λόγους αυτούς, οι όροι των ΑΕΠΟ που εγκρίνονται για τα πάρκα ταυτίζονται κυριολεκτικά σε ποσοστό άνω του 90%. Η μόνη διαφορά που μπορεί να προκύψει και δημιουργεί πρόσθετους όρους, οφείλεται αποκλειστικά στον αν υπάρχει ή όχι Μονάδα Καθαρισμού Αποβλήτων (ΜΚΑ) όταν δεν υφίσταται  μονάδα εκτροπής στον πλησιέστερο Δήμο υποδοχής ή στην πηγή ύδρευσης ή σε εντελώς ειδικές και εξειδικευμένες απαιτήσεις της περιοχής ανάπτυξης του Πάρκου.

Παρόλα αυτά, όπως αναφέρεται και σε σχετική έκθεση τεκμηρίωσης του ΣΕΒ,  ο Έλληνας  νομοθέτης κατά την ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο των σχετικών, με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, Οδηγιών (85/337/ΕΟΚ, 97/11/ΕΕ και 2011/92/ΕΕ) εξαντλώντας την αυστηρότητα του, δεν επέλεξε να δημιουργήσει κλιμακωτές κατατάξεις με βάση τα χαρακτηριστικά του Πάρκου, σε αντίθεση με άλλες δραστηριότητες όπου σοφά υιοθέτησε αυτή την πρακτική.

Με την ΥΑ 1958/2012 έχει επιβληθεί ως υποχρεωτική (και όχι δυνητική) η κατάταξη όλων των πάρκων στην κατηγορία Α1, δίχως κριτήρια κατάταξης και δυνατότητα μετάπτωσης σε χαμηλότερες κατηγορίες. Όμως η κατηγορία Α1 σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 4014/2011 αναφέρεται σε έργα με σημαντικές περιβαλλοντικές συνέπειες, οπότε για την εκτίμηση και αξιολόγηση των επιπτώσεων τους, επιβάλλονται χρονοβόρες διαδικασίες και γνωμοδοτήσεις μεγάλου πλέγματος φορέων. Στην περίπτωση του Πάρκου παρατείνουν για χρόνια την αδειοδότηση του, ανεξαρτήτως του μεγέθους του, παρατείνοντας αναλόγως και την ανάπτυξη παραγωγικών επενδύσεων σε αυτά, όταν αυτές δεν ματαιώνονται, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω.

• Ναι αλλά τα επιχειρηματικά πάρκα δεν είναι μεγάλα και ρυπογόνα τεχνικά έργα;

-Στο σημείο αυτό, βρίσκεται μια άλλη μεγάλη παρανόηση. Για την ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να επισημανθεί ότι τα τεχνικά μεγέθη των έργων υποδομής, για Επιχειρηματικά Πάρκα μικρού και μεσαίου μεγέθους έως και 1.000 στρ., είναι σημαντικά μικρότερα από τα αντίστοιχα μεγέθη έργων υποδομής που κατατάσσονται στην Περιβαλλοντική Κατηγορία Β. Για παράδειγμα, όλα τα υδραυλικά έργα – δίκτυα  ύδρευσης, αποχέτευσης ομβρίων κ.λπ. (2η ομάδα έργων ΥΑ 1958), με συνολικό μήκος αγωγών μεταξύ 2χλμ και 20 χλμ. κατατάσσονται στη κατηγορία Β. Αντίστοιχα τα δίκτυα ύδρευσης και ομβρίων που κατασκευάζονται σε ένα Πάρκο, 500 στρ. περίπου, δεν υπερβαίνουν τα 6,5 χλμ και 3,5 χλμ αντιστοίχως. Ανάλογη είναι και η εικόνα που δημιουργείται από τη συγκριτική αξιολόγηση του έργου «δίκτυο εσωτερικής οδοποιίας» (1^η Ομάδα), με τη φύση και τα μεγέθη του έργου οδοποιίας ενός Επιχειρηματικού Πάρκου μεσαίου μεγέθους. Έτσι δημιουργείται το εύλογο ερώτημα . Γιατί ένα πάρκο μεγέθους 200, 300, 600 στρέμματα πρέπει να κατατάσσεται στην περιβαλλοντική κατηγορία Α1; Αυτή την αρρυθμία πρέπει να λύση ο νέος περιβαλλοντικός νομός.

• Γιατί είναι τόσο σημαντική, σε σημείο που να μας λέτε ότι θα κρίνει την συνολική αποτελεσματικότητα της νομοθετικής πρωτοβουλίας, η αποσύνδεση της περιβαλλοντικής κατηγορίας του Επιχειρηματικού Πάρκου από αυτήν των επιχειρήσεων εντός αυτού;

Είναι καλό να διευκολύνουμε την περιβαλλοντική αδειοδότηση κάθε μεμονωμένης επιχείρησης, έστω και αν είναι στη Μάνδρα, στον Ασπρόπυργο  ή στο Καλοχώρι και δεν έχει δρόμο να πάει ή αγωγούς να ρίξει τα λήμματα της, όπως επιχειρεί το νέο ν/σ. Αλλά είναι ακόμα καλύτερο να διευκολύνουμε, έστω και με τα κατάλληλα διοικητικά κίνητρα, την οργάνωση και εξυγίανση των δεκάδων άτυπων συγκεντρώσεων της χώρας και την οργανωμένη χωροθέτηση των επιχειρήσεων σε επιχειρηματικά πάρκα. Για να αποκτήσει η χώρα, κάποτε, χωροταξικό και περιβαλλοντικό πολιτισμό, προς όφελος (ταυτόχρονα) και των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης.

• Συγκεκριμένα λοιπόν, τι προτείνετε για να επιταχυνθούν οι αδειοδοτήσεις επενδύσεων επιχειρηματικών πάρκων και να μην έχουμε νέες χαμένες ελπίδες και ευκαιρίες;

-Αξιολογώντας αυτά που προανέφερα και προκειμένου να ενισχυθεί η ελκυστικότητα των πάρκων για να αναπτύσσεται η οργανωμένη δόμηση που διασφαλίζει τη μέγιστη περιβαλλοντική προστασία, η νομοθετική ρύθμιση, που πρέπει να ενσωματωθεί στο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο του ΥΠΕΝ αφορά στη θεσμοθέτηση της δυνατότητας κατάταξης των έργων Επιχειρηματικών Πάρκων Τύπου Β και Γ (χαμηλής και μέσης όχλησης) καθώς και Επιχειρηματικών Πάρκων Ειδικού Τύπου, στις Περιβαλλοντικές Κατηγορίες Β και Α2, εφόσον τα έργα υποδομής που προβλέπεται να κατασκευαστούν σε αυτά, κατατάσσονται στις κατηγορίες Β και Α2 αντιστοίχως.

Περαιτέρω και εάν στο Πάρκο προβλέπεται η κατασκευή ΜΚΑ ή άλλη υποδομή κατηγορίας Α1 που συμπαρασύρει προς τα πάνω την κατηγορία του Πάρκου, αυτή η υποδομή θα μπορούσε εναλλακτικά να αδειοδοτηθεί διακριτά μετά την έγκριση ανάπτυξης του Πάρκου, με διαλυτική αίρεση ανάκλησης της ΚΥΑ  και εντός προθεσμίας που θα τεθεί στην ΑΕΠΟ του Πάρκου. Με τον τρόπο αυτό, οι αποφάσεις έγκρισης ανάπτυξης Πάρκων, στην συντριπτική πλειοψηφία των μεγεθών που αναπτύσσονται και χρειάζεται η χώρα, θα επισπευτούν κατά 2 έως 3 χρόνια. Και οι υποδομές της κατηγορίας Α1 θα αδειοδοτούνται περιβαλλοντικά, παράλληλα με την πολεοδομική μελέτη και τις λοιπές εργασίες και μελέτες που πρέπει να υλοποιηθούν μετά την ΚΥΑ και προηγούνται της ανάθεσης και κατασκευής των έργων υποδομής του Πάρκου.

• Υπάρχουν εμπόδια για να υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί από την πολιτεία η πρόταση σας:

-Το πραγματικό γεγονός είναι ότι τα τελευταία 10 χρόνια μιας κοσμογονίας  αλλαγών, όχι πάντα επιτυχημένων, στη νομοθεσία περί πάρκων και λοιπών συναφών θεμάτων (χωροθέτηση, αδειοδότηση κλπ), ήδη από τη ψήφιση του Ν.3982/2011, οι διατάξεις για την περιβαλλοντική αδειοδότηση τους (των πάρκων) παρέμειναν ακλόνητες. Παρέμειναν απαράλλακτες και σταθερές στις ρίζες που είχαν «φυτευθεί»/νομοθετηθεί με τον πρώτο νόμο των πάρκων, «ιδιωτικής οικονομίας» το Ν.2545/1997. Ενώ όλα ή σχεδόν όλα άλλαξαν, αυτή η νομοθεσία παρέμεινε αγκυλωμένη,  βυθισμένη στις πιο σκληρές απόψεις της διοικητικής γραφειοκρατίας, στο όνομα της δήθεν προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα και στην εποχή των μνημονίων όπου, είναι αλήθεια ότι στον ορυμαγδό των νομοθετικών μεταβολών, ψηφίστηκαν αρκετές ευνοϊκές διατάξεις για την επιχειρηματικότητα.

• Είχαμε ωστόσο νομοθετήματα αλλά και πρακτικές, που δεν διακρίθηκαν για την αποτελεσματικότητα τους, τόσο στην προώθηση της επιχειρηματικότητας, όσο και στην προστασία του περιβάλλοντος;

-Η άλλη πλευρά της αλήθειας είναι ότι την ίδια περίοδο ψηφίστηκαν και αρκετά αντιπεριβαλλοντικά τερατουργήματα όπως αυτά του Ν. 4605/2019 για τις «Αχαρακτήριστες Ζώνες». Έτσι βλέπουμε πχ τη περιοχή του Ασπροπύργου, να πνίγεται στους αδιάβατους/ ανύπαρκτους δρόμους, την ανασφάλεια, τις κλοπές και στις πλημμύρες, ανάμεσα στα εκατοντάδες πλέον κτηριακά μεγαθήρια χωρίς τέλος. Ενώ πρόκειται για μια  περιοχή, η οποία μπορούσε (και μπορεί ακόμα) να σωθεί, αν το κράτος διέθετε καμιά εικοσαριά εκατομμύρια, μόνο, για να φτιάξει τους δρόμους και τις αποχετεύσεις και να τη μετατρέψει σε Πάρκο Εξυγίανσης. Ακόμα θυμάμαι τον πρώην Νομάρχη Δυτ. Αττικής κ. Άρη Αρκουδάρη, να παλεύει προς αυτή την κατεύθυνση, ήδη από το 2010, όταν στην περιοχή τα κτήρια δεν υπερέβαιναν σε πλήθος τον αριθμό 10. Αντ’ αυτού, το σύγχρονο και ευαίσθητο περιβαλλοντικά κράτος, επέλεξε να αφήσει την περιοχή και την πόλη μνημείο διογκούμενης περιβαλλοντικής καταστροφής και τις επιχειρήσεις να επιβιώνουν και να αναπτύσσονται στις πιο αντίξοες, για την ανταγωνιστικότητα, συνθήκες.

• Η κοινή πείρα λέει, ότι συνήθως οι πολιτικές ατολμίες, μαζί με τις διοικητικές και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και ενίοτε τις δήθεν περιβαλλοντικές κορώνες αναπτύσσονται και καθορίζουν τις εξελίξεις σε ζώνες σύγκρουσης αντιτιθέμενων μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Ισχύει αυτό και στην περίπτωση της πρότασης σας για την ανάπτυξη των επιχειρηματικών πάρκων;

-Είναι αλήθεια ότι επί της πρότασης, που διατυπώνω και του σκεπτικού που την τεκμηριώνει, έχουν αναπτυχθεί και διατυπώνονται και αντίθετες απόψεις, προερχόμενες από επίλεκτα στελέχη – εκπροσώπους επιχειρήσεων. Οι ισχυρισμοί που διατυπώνονται και τους  συναντάμε για πρώτη φορά από την πλευρά των επιχειρήσεων, επικαλούνται την ύπαρξη μεγαλύτερης περιβαλλοντικής ευαισθησίας, προσήλωσης και επιμονής στην προστασία του περιβάλλοντος, θέσεις που με τη σειρά τους φαίνεται να απωθούν λύσεις ριζικής βελτίωσης και απλοποίησης της αδειοδοτικής διαδικασίας των πάρκων (σε βάρος του περιβάλλοντος), παρά την πρόθεση και θέληση όσων επικαλούνται αυτούς τους ισχυρισμούς. Γιατί αυτοί οι ισχυρισμοί, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι της «αντίπαλης» πλευράς που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί τη νομοθέτηση της πρότασης μας, προς δόξαν των αγροτεμαχίων και της αισχροκέρδειας της εκτός σχεδίου δόμησης, ειδικά σε περιοχές επιχειρηματικών εγκαταστάσεων. Ρωτήστε και μας που έχει «φάει η μούρη μας χώμα ….», χρόνια τώρα, στην προσπάθεια να αδειοδοτήσουμε πάρκα, παρά την φιλότιμη προσπάθεια και των υπηρεσιών κάποιες  φορές.

Είναι αυταπόδεικτο ότι τα Επιχειρηματικά Πάρκα ως υποδοχείς με ρυμοτομικό σχέδιο, έργα υποδομής και περιβαλλοντικής προστασίας και κανόνες εποπτείας και συλλογικής (αυτό)διαχείρισης, αποτελούν το ανώτατο επίπεδο περιβαλλοντικής εξυγίανσης για τις άτυπες συγκεντρώσεις και περιβαλλοντικής προστασίας για τους νέους υποδοχείς και τις ευρύτερες περιοχές φιλοξενίας τους. Κάθε ανησυχία που απορρέει από τον κίνδυνο και την απειλή που μπορεί να δημιουργήσει  η μελλοντική συσσώρευση και οι αθροιστικοί ρύποι που δυνητικά θα προκληθούν  μέσω των επερχόμενων επιχειρήσεων, έχει αξιολογηθεί και κριθεί τελεσίδικα (και συνταγματικά) κατά την έγκριση των ΣΜΠΕ και των ΓΠΣ, ΖΟΕ, ΕΧΣ, ΤΧΣ κ.λπ., μέσω των οποίων εγκρίθηκαν και οροθετήθηκαν οι περιοχές ανάπτυξης Επιχειρηματικών Πάρκων. Αν μάλιστα αυτές οι περιοχές είναι περιοχές άτυπων βιομηχανικών συγκεντρώσεων (181 περιοχές, 295 χιλ. στρ. κατά τη μελέτη της ΓΓΒ), η συσσώρευση έχει ήδη συντελεστεί. Και η μη οργάνωση των περιοχών σε πάρκα (55 στην επικράτεια κατά τη μελέτη της ΚΕΕ), θα οδηγήσει στην περαιτέρω περιβαλλοντική υποβάθμιση και στον οικονομικό μαρασμό των εγκατεστημένων επιχειρήσεων.

• Πιάνοντας το νήμα ξανά από την αρχή γιατί δεν γίνονται επενδύσεις σε πάρκα και τι πρέπει τώρα να γίνει;

-Μα πως να γίνουν; Μπορεί άραγε να υποστηριχτεί αξιόπιστα μια επενδυτική πρωτοβουλία, για την οποία απαιτούνται 3, 4, 5 ή και 10 χρόνια καμιά φορά για την αδειοδότηση της, ενώ έπεται άλλη μια δεκαετία για την υλοποίηση της; Υπάρχει αλήθεια κανείς που πιστεύει ότι μπορεί να βρεθεί ενδιαφέρον που επενδύει στην ακινησία και την προσμονή επιτυχίας για διάστημα που διαρκεί δεκαετία ή δεκαετίες; Για να μην αναφερθούμε στο μεγάλο θέμα της έλλειψης οποιονδήποτε χρηματοδοτικών κινήτρων ενίσχυσης και στην πλειάδα των υπερκινήτρων που υπάρχουν υπέρ της εκτός σχεδίου δόμησης και εμμέσως εναντίον της οργανωμένης δόμησης και των Επιχειρηματικών Πάρκων.

Η λύση που προτείνω συγκεντρώνει την επαγγελματική πείρα και την επιστημονική γνώση της ReDePlan, τόσο τη δική μου,  όσο και των εξαιρετικών στελεχών της εταιρίας μας, που ασχολείται με απόλυτη εξειδίκευση στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών πάρκων αποτελεί επίσημη πρόταση της επιχειρηματικότητας και παράλληλα έχει κατατεθεί επισήμως στην κυβέρνηση και από το Παρατηρητήριο Αειφόρου Ανάπτυξης CISD, που είναι στην πρώτη γραμμή της θεματοφυλακής προστασίας του περιβάλλοντος.

• Έχετε κάτι άλλο να πείτε στη τελική ευθεία για την ψήφιση του περιβαλλοντικού ν/σ;

-Είμαι σε θέση να γνωρίζω πέντε προτάσεις νομοθετικής πρωτοβουλίας για τον εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας στην αδειοδότηση των Επιχειρηματικών Πάρκων που έχουν υποβληθεί από την ΚΕΕ, τουλάχιστον 30 φορές τα τελευταία 7 χρόνια, για να εξεταστούν αρμοδίως και να ψηφιστούν  σε κάποια σχετική νομοθετική ευκαιρία.

Είχα τη χαρά να τις εισηγηθώ, για πρώτη φορά το 2013 και έκτοτε να τις επαναφέρω, διαρκώς βελτιούμενες, στον Πρόεδρο της κο Κ. Μίχαλο. Εκείνος δε, σεβόμενος την επιστημονική γνώση και εξειδίκευση, με τρόπο που σπάνια κάνουν οι «ηγέτες» αλλά και οι ηγέτες καμιά φορά , είχε την τόλμη να τις αποδεχτεί, να τις υιοθετήσει και να τις προβάλει, με κάθε διαθέσιμο μέσο της ΚΕΕ και του ΕΒΕΑ. Και το έκανε μάλιστα σε μια εποχή όπου, σημαντικά τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου, ιδίως στη βιομηχανία, δεν ήταν και τόσο φιλικά  με το «περιβάλλον» και την ιδέα της οργανωμένης χωροθέτησης των επιχειρήσεων.

Είναι οι ίδιες προτάσεις που υπεβλήθησαν αρμοδίως και από τον ΣΕΒ, στη δέσμη των 58 προτάσεων που διατυπώθηκαν στο πλαίσιο της μελέτης «ex-post» αξιολόγησης της εφαρμογής του νόμου για τα Πάρκα (Ν3982/11), η οποία εκπονήθηκε από τον Σύνδεσμο, το 2015.

Όλες αυτές οι προτάσεις που αποσκοπούσαν και αποσκοπούν στη μείωση του χρόνου αδειοδότησης των επιχειρηματικών πάρκων, κατά 2 ή 3 ή και 4 χρόνια καμία φορά, πηγαινοέρχονται, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς ποτέ κανείς αρμόδιος ή μη, να τις αρνηθεί, να τις απορρίψει ή να τις σχολιάσει έστω, εγγράφως, φωναχτά ή στη δημοσιότητα. Αντιθέτως, όλοι οι ειδήμονες και σχετικοί, ιδίως όταν ήταν εκτός εξουσίας, πάντα διατύπωναν την έκπληξη τους και την απορία τους, γιατί αυτές οι προτάσεις δεν υιοθετούνται και δεν νομοθετούνται, στο τέλος της ημέρας……

Τώρα, εν όψει της ψήφισης νέου περιβαλλοντικού ν/σ, δεν θα σταθώ σ’ όλες τις παραπάνω πέντε προτάσεις, μέρος των οποίων αφορά σε μικρές αλλά εξόχως σημαντικές τομές θεσμικού εκσυγχρονισμού στη δασική νομοθεσία, τη νομοθεσία περί ρεμάτων κλπ γιατί δεν έχω το χώρο, ούτε το χρόνο, ούτε έχει και νόημα ίσως.  Συνοψίζω ωστόσο το μήνυμα μου και καλώ το ΥΠΕΝ και τον κ. Χατζηδάκη να τολμήσει ώστε η νομοθετική πρωτοβουλία του να αποτελέσει οριστική λύση στη περιβαλλοντική αδειοδότηση των πάρκων και όχι άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα του άλυτου προβλήματος.