Του Γιάννη Σχίζα
Στο γνωστό φιλμ της δεκαετίας του 1950 «Όσα παίρνει ο άνεμος» με τον Κλαρκ Γκέιμπλ και τη Βίβιαν Λι ο σαρωτικός «άνεμος» της εποχής του αμερικανικού εμφυλίου «έπαιρνε» ανθρώπινα ήθη και έρωτες. Όμως ο άνεμος της εποχής του οικολογικού κινήματος «φέρνει» κυρίως νέες ιδέες για την άντληση ενέργειας. Μερικές φορές μάλιστα ο άνεμος φέρνει και εξαιρετικά πρωτόπυπες αντιδράσεις ενάντια στις ενεργειακές επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης. Παράδειγμα η στάση ομάδας Γάλλων ακτιβιστών, οι οποίοι, ύστερα από τη διαφαινόμενη πρόθεση της γαλλικής κυβέρνησης να προχωρήσει στην εγκατάσταση μιας νέας γενιάς πυρηνικών αντιδραστήρων για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, ανήγγειλαν μια κατ’ εξοχήν θεαματική ενέργεια, όπως ο διάπλους του Ατλαντικού με ιστιοσανίδα (!), για να αποδείξουν ότι η αιολική ενέργεια είναι αποτελεσματική ακόμη και για τέτοιου είδους εγχειρήματα…
Η επίδειξη των δυνατοτήτων της αιολικής ενέργειας για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι συνιστά ρεκόρ, δεν είναι όμως κάτι χωρίς «προηγούμενο». Στην εποχή των μεγάλων εμπορικών σκαφών με την εξαιρετικά προηγμένη τεχνολογία που βασίζεται στη μηχανοκίνηση, η αιολική ενέργεια «τόλμησε» να εκτεθεί στο παρελθόν με κατασκευές που υπερείχαν των παραδοσιακών ιστιοφόρων. Μάλιστα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα ειδικό ιστιοφόρο χωρητικότητας 14.000 κόρων με ειδικά πανιά ελεγχόμενα από ηλεκτρονικό υπολογιστή διεκδίκησε μια θέση στη μεταφορά φορτίων μεταξύ Αγγλίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Η υπόθεση επανήλθε δριμύτερη, σύμφωνα με ένα δημοσίευμα του «Βήματος» το 2005: Εκεί γινόταν αρχικά λόγος για το ενδιαφέρον της Ιαπωνίας για τη χρήση ιστίων με σκοπό την προώθηση των πλοίων, όμως το εγχείρημα δεν είχε συνέχεια.
Ένα επόμενο δανέζικο εγχείρημα έδειξε στον ειδικό προσομοιωτή ότι το πλοίο, ακόμη και αν είχε άνεμο από τη διεύθυνση των 40 μοιρών, με το ελάχιστο ούριο αεράκι των 9 μέτρων ανά δευτερόλεπτο μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 25 χιλιομέτρων! Τέλος, το πιο εντυπωσιακό: Μια γερμανική εταιρεία εισήγαγε ένα σύστημα έλξης με «αετό», που, αντίθετα με όσα επικρατούσαν, ήταν ικανός να συνεισφέρει κίνηση σε πλοία κάθε τύπου!
Το τι εμπόδισε αυτά τα εγχειρήματα να ολοκληρωθούν παραμένει άγνωστο, καθώς οι μεγάλες ενεργειακές επιλογές παράγονται συνήθως εν κρυπτώ και σε συνάρτηση με τα επενδεδυμένα συμφέροντα.
Εννοείται ότι τα πλοία, εκτός από τη δυνατότητα της εξοικονόμησης, είχαν πάντα στις εφεδρείες τους τις ντιζελομηχανές, για να τις χρησιμοποιήσουν σε περίπτωση άπνοιας… Κι ακόμη εννοείται ότι απέφευγαν το παραδοσιακό πλεονάζον «τσούρμο», που ανεβοκατέβαζε τα ιστία από τα κατάρτια…
Πηγή: Αυγή
